Hallo lieve lezers, Vandaag was een dag vol emoties, ik zat in een rollercoaster met mn gevoelens. Het voelt daarom goed hier nog even een blog over te schrijven. De dag begon heel vroeg om 5 uur 's ochtends ging de wekker. Samen met m'n moeder ging ik opweg naar schiphol om de eerste groep uit te zwaaien. Een aantal van m'n vriendinnen gingen samen met de andere Amerika studenten op weg naar New York, en ik wilde graag dit eerste afscheid mee maken. Ik had mezelf belooft me groot te houden, maar dit ging al snel mis. Zodra ik de groep zag staan en een van de ouders van de meiden naar me toe kwam lopen hoe dapper ze het vond dat ik daar stond, en dat ze zo hoopte dat ik ook snel wat hoorde, prikte de tranen alweer achter m'n ogen. Wat had ik graag bij die meiden gestaan om samen met hun naar New York te gaan. Bij de laatste knuffels hield ik het dan ook niet meer droog (net zoals nu). Maar wat ben ik blij voor die meiden die nu daar zijn of die al zekerheid hebben dat ze gaan. Ik gun niemand namelijk mijn situatie. Ik vind het steeds moeilijker om over mijn situatie te praten, gewoon omdat ik al 7 maanden hetzelfde moet zeggen. Ik hoop dat mijn omgeving daar ook rekening mee kan houden, want achter deze glimlach schuilt nog meer verdriet. Ik ben wel ontzettend dankbaar dat ik dit (hopelijk) mag mee maken. En dat mijn ouders en de rest van mijn omgeving mij onvoorwaardelijk steunt. Zo, alles weer van me afgeschreven. Slaap lekker iedereen, ik ben moe van deze emotionele dag. We wachten gewoon weer verder... Veel liefs, Marisa