Natuurlijk weer veel te laat, sorry lieve iedereen, maar de laatste weken in de US zijn redelijk chaotisch. Er is veel gaande en weinig tijd om een prachtig verhaal voor jullie te schrijven. Zitten jullie er klaar voor? Daar gaan we dan!

Dinsdag 6 april gingen we weer vol tegenzin naar school, de nacht was erg kort omdat we ’s avonds laat pas thuis kwamen van het vliegveld. Het was natuurlijk weer even wennen om naar school te gaan maar we hebben gewoon doorgebikkeld. Door de gedachte dat ik nog maar een paar weken te gaan heb op Bonita Vista High School geniet ik nu nog meer dan ooit te voren. Ik kan wel uitgebreid mijn schooldag beschrijven in de blogs, maar dan weet ik zeker dat je bij de interessante stukken ligt te slapen. Ik zal even kort uitleggen hoe mijn dag er voornamelijk uit ziet door de week. Rond 10 over 6 sta ik op en begin in me klaar te maken voor de schooldag. Rond kwart over 7 lopen we naar de busstop en rond kwart voor 8 worden we op school afgezet. Op school wachten we tot kwart over 8 tot de eerste bel gaat. Mijn eerste les is Engels, daarna heb ik biologie. De rest van de dag krijg ik nog US Government, Design in Mixed Media en US History. Soms krijg ik een lift van vrienden maar normaal moet ik na mijn laatste les nog een uur wachten op de schoolbus. Op vrijdag doe ik dit meestal bij Starbucks, maar omdat ik geen geldboom heb wacht ik de rest van de week gewoon op school bij mijn favoriete lerares. Rond 4 uur ben ik dan eindelijk thuis en dan gaat de ‘’chil mode’’ aan. Af en toe nog een beetje huiswerk, maar natuurlijk niet te veel want dat hoort niet bij mijn idee van chillen. De week van 6 april stond vooral in het teken van afscheid nemen van een heleboel puppies. Het was bij elke puppy weer even slikken. In 8 weken tijd bouw je een speciale band op met die kleine beestjes. Ik voelde me als een moeder waarvan de kinderen werden weggenomen. Helaas moest ik gewoon accepteren dat aan alles een einde komt… Gelukkig hebben we nog 4 honden die al een hand vol zijn.

De week van 13 april stond gewoon weer in het teken van school. Dinsdag was een speciale dag. Onze school was geselecteerd voor een programma genaamd: ‘Every 15 minutes’. Dit is een programma dat maar op een aantal scholen in California wordt gegeven en daarom was Bonita ontzettend trots dat ze het dit jaar mochten doen. Het doel van dit programma is om jongeren in te laten zien wat er gebeurd als je met drank op achter het stuur gaat zitten. Het leek allemaal zo echt, dat het bij veel leerlingen en docenten een gevoelige snaar raakte. Op de parkeerplaats van de school stonden 2 op elkaar gebotste auto’s en een aantal geselecteerde leerlingen mochten meespelen. Aan het einde van het hele gebeuren waren er 3 politie auto’s, een brandweer wagen, een ambulance en een lijkwagen. Op woensdag werd de zogenaamde ‘’begrafenis’’ gehouden. Niemand had verwacht dat dit zo emotioneel zou zijn. Ik kan er niet heel veel over zeggen aangezien het echt heel veel was, maar door verschillende speeches en een hele hoop tranen is mij wel duidelijk geworden dat drank en rijden niet samen moet en kan gaan! Wil je meer informatie over dit programma? Google dan even op; Every 15 minutes. Op youtube staan ook een aantal filmpjes. Op vrijdag kwam Ally gezellig eten en hebben we ’s avonds lekker lopen Keezen. Mijn Amerikaanse familie is bijna net zo fanatiek als mijn Nederlandse familie, dus dit staat garant voor een leuke avond. Zaterdag kwam Ally weer om de honden een knipbeurt te geven. Door de hoeveelheid honden die de familie Williams al hebben gespaard is het een stuk voordeliger om de honden zelf te knippen. Dit neemt natuurlijk wel de hele dag in beslag. Ik heb de hele dag helemaal niks gedaan. Omdat Gaelle weg ging en Marilyn en Jim mij toch even het huis uit wilde nemen, namen ze me mee naar mijn favoriete restaurant; Ono’s. Onwijs lief! Zondag gingen we gewoon verder met het niks doen, en 's avonds bleven we eten bij Kelly.

De week van 20 en 27 april waren ‘’block schedule’’ weken. We hadden gekke roosters, die voor mij wel heel gunstig waren. Op verschillende dagen mocht ik later naar school komen en eerder weg. En zeg nou zelf, wie wilt dat nou niet?! Precies, dat dacht ik ook. Op maandag schreef ik mij in voor powderpuff. Powderpuff? Ja, powDerpuff. Powderpuff is een football wedstrijd waarin de meiden American Football gaan spelen, en de jongens gaan cheerleaden. Aangezien football iets typisch Amerikaans is, wilde ik deze kans natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Elke dag stond er een training op het programma, waarin de jongens ons alle ins en outs moesten leren. Voor de kenners; ik werd ingedeeld als O-line en D-line, jaja ik mocht mensen gaan beuken. Omdat de training nog niet genoeg was die dag, gingen Ally, Marilyn en ik na het eten nog 5 miles lopen in een park met de honden. Op woensdag kregen we het nieuws dat de powderpuff meiden een dansje moesten gaan doen bij de laatste assembly die vrijdag. Ja hallo? Ik had me toch opgegeven om meiden omver te rennen en niet om een dansje te doen voor de hele school. Maar goed, het leven is vol verrassingen, dus ook ik stond die vrijdag op het podium. We zouden niet doorgaan bij So You Think You Can Dance, maar we hebben ons best gedaan. Na de laatste assembly drong het tot me door dat het tijdperk van laatste keren nu echt is aangebroken. Die gedachte gaf me wel echt een rot gevoel. 9 maanden geleden waren er alleen maar eerste keren, en nu sta ik alweer met 1 been in Nederland. Alles is zo dubbel, ik wil naar huis om mijn Nederlandse leventje weer op te pakken, uit te gaan met m’n vriendinnen, de 3^e helft te vieren in de voetbal kantine, en al het Nederlandse eten weer naar binnen te schuiven. Maar aan de andere kant moet ik een heel leven achter me laten, alles wat ik zojuist heb opgenoemd moet ik hier weer achter laten. Ik probeer me er mentaal al een beetje op voor te bereiden, maar ik wil er eigenlijk nog helemaal niet aan denken.

Op zaterdag werd het voor mijn gevoel toch wel tijd om eens naar prom jurken te kijken. Prom is nog wel wat ver weg, maar ik ben liever goed voorbereid want ik weet ondertussen hoe snel de tijd hier gaat. Na veel passen, en een kritisch oog van Leané, Marilyn en Abby, besloten we een gele jurk van JC Penney mee te nemen. Ik was er nog niet helemaal zeker van dus besloten we de zoektocht op zondag voort te zetten. Dit keer met een ander gezelschap, maar wel een betere uitkomst. Ik heb mijn droomjurk gevonden. Ik hou het nog even geheim hoe die eruit ziet, maar ik ben er onwijs blij mee!

De week van 27 mei kregen we de kans om een film te zien in de bioscoop die pas op 22 juni uitkomt. Omdat Jim als vrijwilliger bij de politie werkt, kreeg hij gratis kaartjes. De film heet Spy, en wees maar alvast enthousiast want dit is er eentje die je niet wilt missen. Onwijs grappig, droge humor, de nodige dosis scheldwoorden en lekker Amerikaans. Jeetje, we zijn alweer aangekomen bij dit weekend. Vrijdag hebben we lekker uitgebreid gegeten en gezellig bijgepraat. Zaterdag kwamen Ally en Leané mij en Gaelle ophalen om naar Ocean Beach te gaan. Ik heb daar een afspraak gemaakt voor mijn verjaardags kado, en we gingen lekker uit lunchen bij het beste burger restaurant in San Diego. Daarna stond het veel belovende football toernooi op het programma. De zenuwen gierden door m’n lijf toen ik voor het eerst het veld op rende. De eerste wedstrijd was tegen onze rivaal school, Eastlake. Er stond veel druk op deze wedstrijd omdat de het de jongens nooit gelukt was om hun te verslaan. Laat dat maar aan de meiden over, want wij versloegen de Eastlake Titans met 14 – 8. De finale speelden we tegen thuis team Olympian. Met hulp van de scheidsrechter wisten hun het duel naar zich toe te trekken en verloren wij de wedstrijd. Met opgeheven hoofd verlieten we het veld, want ons doel was bereikt; Eastlake verslaan! Het was onwijs gaaf, en ondanks dat ik er wat schrammen en pijntjes aan over heb gehouden, had ik dit voor geen goud willen missen.

Het is nu zondag avond, en bijna tijd om naar bed te gaan. We hebben Ziva, onze jongste hond, vandaag voor het eerst meegenomen naar het honden strand. Het was onwijs leuk om al die honden zo rond te zien rennen door het water. Toen we thuis kwamen hebben we haar ook meteen onder de douche gestopt. Nu moe, maar voldaan zit ik een vaag programma te kijken en het laatste deel van mijn blog te typen.. Ik gun iedereen de gave om net zo te genieten van het leven als ik nu doe. Het is zo fijn om terug te kijken op een dag, week, periode of zelfs jaar en te denken: wat heb ik het toch goed, wat heb ik toch veel leuke dingen mee gemaakt en vooral wat ben ik blij dat ik leef!

Daarmee wil ik deze blog graag afsluiten, slaap lekker en ik spreek jullie snel!

Liefs,

Marisa