Hallo lieve volgers,

Daar ben ik weer! Ik had me voorgenomen om al eerder een blogje te schrijven, maar helaas is het daar door de hectiek van de afgelopen weken niet van gekomen. We gaan natuurlijk gewoon weer vrolijk verder waar mijn vorige blog is geëindigd. Dit is nu alweer bijna 2,5 week geleden... De tijd vliegt nu al! Stiekem gebruik ik nu ook alweer Word om mijn Nederlandse spelling en grammatica te checken, want dat gaat ook met grote stappen achteruit..

Mijn laatste en enige dag in New York heb ik toch nog vrij gemotiveerd doorgebracht. Ik heb mijn koffers bij de balie achtergelaten en ben vanaf het hotel richting Central Park gelopen om alles eens rustig te bekijken. Ik heb ruim 1,5 rond gelopen en veel foto’s met mijn beste vriend, de selfiestick gemaakt. Daarnaast heb ik uiteraard ook lekker afgezaagd een hotdog besteld en die op een bankje in het park opgegeten. Daarna via Fifth Avenue terug gelopen om vanaf mijn hotel met een Uber naar het busstation te gaan waar ik de bus naar Pennsylvania pakte.

Nu zullen jullie vast denken, maar hoe zit het nou met die Indiase vliegtuigvriendin van je? Naja, dat is typisch Amerikaans afgelopen: veel praatjes, maar er komt uiteindelijk niks van terecht. Gelukkig heb ik dit tijdens mijn vorige exchange avontuur al geleerd over dit bijzondere volk. Dus ik hou net zo veel rekening met hun als zij met mij (lees: weinig).

Een aantal maanden geleden heb ik via Facebook een Nederlandse vrouw, Kim, gevonden die precies tussen New York en Kutztown University (KU) inwoont. Kim had heel lief aangeboden dat ik een nacht bij haar kon logeren en dat zij de volgende dag zou regelen dat ik bij universiteit zou komen. Zo’n aanbod sloeg ik natuurlijk niet af en zoals afgesproken stond Kim mij na een vrij snelle busreis op te wachten in Easton. We hebben die avond samen gegeten met haar Amerikaanse man, zoon en Nederlandse moeder die op dat moment ook op visite was. Ik had een heerlijke slaapplek en de volgende dag bracht John mij naar Kutztown.

Onderweg naar de universiteit vertelde John mij al dat ik midden in ‘’Amish country’’ zou zitten. Hoe dichterbij we kwamen hoe meer ik hem geloofde. Grote uitgestrekte groene velden met hier en daar een klein boerderijtje. Zijn verhalen werden pas echt waargemaakt toen we voor een stoplicht stonden en er een groepje Amish vrouwen in hun traditionele kleding overstak. Ze bestaan dus echt! Ik ben heel benieuwd wat ik nog meer tegen ga komen dit semester, want als ik John zijn verhalen moet geloven moet het gekste nog komen..

Eenmaal bij de universiteit aangekomen ontmoette ik een deel van de andere internationale studenten en de medewerkers met wie ik al maanden contact heb gehad over mijn voorbereidingen. Het was heel gek om eindelijk gezichten bij de e-mails te zien en de campus überhaupt. John reed mij en al mijn spullen richting mijn thuis voor het komende semester: University Place. UP bestaat uit kamers met een gedeelde woonkamer, 4 aparte slaapkamers en 2 badkamers op een ideale locatie naast de South Dining Hall, de plek waar je 24/7 onbeperkt en gratis eten kunt halen. Nadat we alle spullen naar binnen hadden gebracht was het tijd om afscheid te nemen en echt alleen het avontuur te gaan beginnen.

Kim en John, ik weet niet of jullie toevallig ook meelezen met mijn blog, maar ik wil jullie ook via deze weg nogmaals in het zonnetje zetten. Jullie hebben geen idee hoeveel jullie goede zorgen voor mij hebben betekend!

Vanaf zondag stond de hele week in het teken van allerlei introducties. Ik zal jullie niet gaan vervelen met een dag tot dag planning, maar de introductie week bestond uit een pizza diner, diverse tours over de campus, kennismaking met alle verschillende faciliteiten, minigolven en ijs eten en als klap op de vuurpijl een baseball wedstrijd! Het was onwijs leuk om op die manier samen met alle andere internationale studenten kennis te maken met de campus en de omgeving. De internationale studenten komen trouwens uit allerlei verschillende landen, denk hierbij aan: Turkmenistan, Denemarken, India, Nieuw-Zeeland, Bangladesh, Peru, Servië, Canada, Duitsland, Ecuador, Zuid-Afrika, Argentinië, Brazilië en de Dominicaanse Republiek. Ik ben er vast nog een aantal vergeten, maar je kan je wel voorstellen dat het een dolle boel was.

Ook hebben we een tripje gemaakt naar Target omdat alle kamers nog heel erg kaal aanvoelden. Gelukkig had ik van mijn team Knutschfleck super leuke foto’s gekregen die nu aan de muur hangen, van de poesjes een enkelbandje die ik al vanaf het begin van mijn avontuur om heb, van de LSVV Dames spelletjes om mijn skills hoog te houden en ze na de winterstop in de kantine gewoon weer in te maken en van mijn lieve Mel een onwijs leuke kaart die staat te pronken op mijn kast. Mijn 3 huisgenootjes zijn allemaal kunst studenten en Julia, een van mijn huisgenootjes kwam dan ook de eerste dag aan met een plantje en een zelfgemaakt schilderij met de tekst: She believed she could, so she did. Zo heb ik van een kale en kille ruimte toch wel een beetje mijn eigen plekje weten te maken.

De bedragen die een Amerikaanse student per jaar moet betalen zijn gigantisch en eigenlijk ook wel belachelijk. Ik en velen met mij hebben zich altijd afgevraagd waarom dit zo bizar hoog is aangezien het lesniveau nou ook niet zo denderend is. Ik heb het antwoord! Alle, soms belachelijke, maar ook wel leuke service punten die ze hebben. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een eigen politiebureau, een psycholoog, een half ziekenhuis, een sportschool waar menig bodybuilder jaloers op is, huiswerk begeleiding, gratis groepslessen in de sportschool en honden therapie waarbij studenten met honden kunnen knuffelen om van hun school stress af te komen. Ja je gelooft het bijna niet, maar het is toch echt zo. Wat je maar wilt, alles is hier aanwezig! Ik heb me dan ook voorgenomen om van zo veel mogelijk van deze services gebruik te maken aangezien ik er nu toch al voor betaald heb..

Het eerste weekend op campus stond in het teken van ‘’move-in day’’. Dat is een dag waarop alle Freshman (de eerste jaars) samen met hun halve familie de campus komen overnemen om naar hun kamers te gaan verhuizen. Het was op zijn zachts gezegd een bizarre vertoning. Moeders die hun kinderen niet los kunnen laten, vaders waarbij het zweet op hun voorhoofd staat van het sjouwen, broertjes en zusjes die als pak ezels worden ingezet en opa’s en oma’s die er zijn voor om het beeld materiaal te schieten en het moment te vereeuwigen.

Jenna en Julia, 2 van mijn huisgenootjes hadden daarom ook maar voorgesteld om die dag ergens anders te ontbijten. Ze namen me mee naar ‘’The Frying Dutchman’’ een kakelverse donutboer. Lekker stevig ontbijtje op de lege maag. Ik wist niet dat Nederlanders ook donuts konden maken, maar deze Dutchman kon dat zeker. Zo huppa uit de machine in de olie en daarna je favoriete topping erop. Het was heftig, maar wel heel lekker. Wat mij trouwens ook opvalt is dat deze omgeving ook wel Pennsylvanian Dutch Country wordt genoemd. Om iets speciaal te maken wordt er dan ook al snel ‘’Dutch’’ bijgeplakt. Wat voor mij als echte Dutchie hilarisch is om te zien.

Op maandag de 28^e was het tijd voor mijn eerste les op een Amerikaanse Universiteit. Naja, dat was tenminste wat ik dacht. Marketing Management stond op het programma en na een korte uitleg van 15 minuten over wat het vak inhield stonden alle studenten op en waren ze vertrokken. Pas toen de laatste student de deur uit liep durfde ik m’n spullen te pakken, want ik wachtte eigenlijk op het moment dat ze zeiden dat het een grapje was, maar nee. Dit is dus blijkbaar heel normaal hier. De eerste week wordt gezien als ‘’add and drop week’’. Dat houdt in dat er eigenlijk geen lessen worden gegeven maar meer korte informatie over het vak zodat de studenten zelf kunnen bepalen of ze de les willen houden of willen laten vallen. Daarnaast vond mijn docente het ook nog wel belangrijk om mee te geven aan de studenten hoeveel werk ze zouden moeten verrichten voor welk cijfer. Voor een A zou het handig zijn als je je boek koopt en naar de les komt. Voor een B hoef je alleen naar de les te komen. Als je met een C ook oké bent kan je gewoon in bed blijven liggen tijdens de lessen en dan komt het blijkbaar ook wel goed. Tja, wat moet ik hiervan zeggen? Amerikanen…

In mijn Cultural Elements of Geography les werd de vraag gesteld of iemand wist WAT Denemarken was. Ik heb hierin WAT dikgedrukt, niet omdat ik agressief ben, maar gewoon om te laten zien dat dat echt de vraag was. Toen na 5 minuten nog niemand het antwoord wist, heb ik maar mijn mond opengetrokken. Wat een vertoning zeg… Ik zat dan wel tussen allemaal eerstejaars, maar als je op een universiteit kan belanden hoop ik toch echt wel dat je weet dat Denemarken een land is. Maar ja, ook dit was weer een momentje van amusement voor me.

Voor mijn New Media and Communication les is het belangrijk om een Twitter account met meer dan 10 volgers de hebben en om het spel World of Warcraft te downloaden. Ik heb helaas mijn 4^e vak, Introduction to International Studies, nog niet gehad omdat de docent nog even een vakantietje had geboekt, maar gezien mijn andere vakken verwacht ik hier ook niet al te veel van.

Op donderdag was het tijd voor de eerste ‘’Thirsty Thursday’’. Zo worden alle studenten avonden genoemd. Aangezien veel studenten, net zoals mij, nog geen 21 zijn worden er veel huisfeesten gegeven waar je naar binnen mag als je het adres weet. Alle internationale studenten hebben vanuit verschillende hoeken adressen weten binnen te hengelen en op donderdag liepen we dan ook vrolijk met de helft van de universiteit op Main Street opzoek naar het leukste feestje. Uiteindelijk werd dit er maar één, maar wat voor één. Op 140 Main Street klopte we op een deur en met een vlug gebaar werden we naar binnen begeleid. Eenmaal binnen was het een chaos van mensen en het was al een hele uitdaging om je naar het echte feestje, beneden in de kelder te wurmen. Eenmaal in de kelder aangekomen bleek het nog erger dan wat wij boven al hadden gezien. Het zweet droop van het plafond en de muren en we begaven ons letterlijk in een menselijke sauna. Alle internationals keken elkaar aan en zonder ook maar 1 woord te hoeven wisselen begrepen we elkaars blikken en stormde we de trap weer op om frisse lucht te halen. Dit feestje lieten we aan ons voorbijgaan.

Het was echter wel heel erg gezellig op straat. Overal hingen kleine groepjes rond huizen en iedereen raakte met elkaar aan de praat. Voor de politie is het jackpot van donderdag t/m zaterdag. Elke avond kunnen ze om de 50 meter iemand oppakken als ze dat zouden willen. Het merendeel van de mensen met een borrel op is namelijk geen 21. Ook dit gebeurde helaas bij een van onze internationale vrienden, maar na een bloedtest in het ziekenhuis (ja, Amerikanen..) werd ze al snel weer vrijgelaten om haar roes uit te slapen in haar kamer. Om de avond toch nog een beetje geslaagd af te sluiten hebben we met een groepje ergens pizza gegeten.

Kuztown University wordt trouwens gezien als dry campus, dat houdt in dat er op de hele campus geen alcohol gedronken mag worden en geen drugs mag worden gebruikt. Degene die heeft bedacht dat zo’n regel gaat werken voor ruim 9000 studenten tussen de 18 en 24 jaar, heeft duidelijk onder een steen geleefd. Als je hier na 9 uur een rondje om de campus doet heb je net het gevoel alsof je in Amsterdam bent. De geuren komen vrij goed overeen..

We zijn alweer beland bij afgelopen weekend. Mijn 3 huisgenootjes, Jenna, Julia en Alex zijn al vanaf hun eerste jaar goede vriendinnen en zij hebben mij vanaf moment 1 al opgevangen als één van hun. Jenna had mij daarom ook al meteen het eerste weekend uitgenodigd om samen met de anderen naar haar camper te gaan in Delaware. Het was namelijk Labor Day weekend en dat houdt in dat we op de maandag een extra dagje vrij waren. Ik hoefde hier uiteraard niet lang over na te denken en met z’n vieren stapten we vrijdag middag in de auto richting Rehoboth Beach. We hebben lekker geshopt, spelletjes gespeeld, heerlijk gegeten, de zonsopgang bekeken en vooral heel veel gelachen. Om onze prille, maar speciale band te vieren hebben we in een heel klein boetiekje allemaal dezelfde ring gekocht zodat we altijd kunnen terug kijken naar dit bijzondere weekend.

Toen we zondag middag terug kwamen op campus had ik niet veel tijd om uit te rusten, want een van de internationale studenten had weer een adresje gekregen voor een ‘’day party’’ van 4 tot 8. Om het Amerikaanse uitgaansleven onder de 21 toch nog een kans te geven besloten we de stoute schoenen aan te trekken en maar eens te kijken hoe het eruit zag. Eenmaal aangekomen moesten we weer een kelder in, dit keer een veel betere kelder. Het licht stond aan, er was geen zweet op de muren, je had ruimte om te dansen en niet te vergeten: om te beerpongen! We hebben onwijs leuk gekletst met mede studenten en veel nieuwe vrienden gemaakt. Ons beeld van Amerikaanse feestjes is wel weer wat bijgesteld. Het gene wat mij wel is opgevallen tijdens deze feestjes is dat bijna niemand onder de indruk is of snapt wat ik bedoel als ik zeg dat ik uit ‘’The Netherlands’’ of ‘’Holland’’ kom. Als ik echter vertel dat ik uit Amsterdam kom wordt ik bijna omhelsd uit enthousiasme. Amerikaanse studenten zijn onwijs onder de indruk van Amsterdam omdat daar ‘’alles mag’’ en zodra ze het weten wordt je gebombardeerd met vragen of alles echt zo is als de verhalen.

Het is nu dinsdag avond, kwart voor 12 om precies te zijn. Mijn tweede schoolweek is net begonnen, maar ik heb het gevoel alsof ik al zoveel dingen heb meegemaakt. Ik heb dan ook maar de helft van mijn ervaringen kunnen opschrijven in mijn blog, omdat het gewoon te veel is om op te noemen! Ik ga daarom mijn best doen om wekelijks een kortere blog te schrijven, zodat het voor jullie als lezers ook nog leuk blijft.

Ik heb trouwens net mijn eerste groepslessen in de sportschool erop zitten: dansles en bodypump. Ik ben van plan om minimaal 3 keer per week een les te volgen om zo een beetje de balans te kunnen vinden tussen het Amerikaanse leven en een gezond gewicht. Ja mam, je kan trots op me zijn!

Zo, ik ga er maar weer eens een eind aan breien. Ik hoop dat de blog enigszins een vorm van logica in zich had, want in mijn hoofd ging het weer alle kanten op. Zoals ik al zei ga ik voor mijn volgende weer wat beter mijn best doen.

Bedankt voor het lezen en jullie horen snel weer van me!

Liefs,

Marisa