My first week in the USA!

Hallo iedereen!

Hoe gaat het daar in Nederland?

Mijn eerste week in the USA zit er op. Jeetje, deze week is voorbij gevlogen. Maandag (25/8) was ik al vroeg op om naar school te gaan. Marilyn bracht mij en Gaelle naar school en ze zou mij helpen met inschrijven en vakken kiezen. Toen ik bij de school aan kwam schrok ik wel een beetje. Het is een gigantisch terrein en alles is buiten. Dus als je van lokaal naar lokaal loopt, loop je buiten, wat ook erg wennen is! Nadat ik mij had ingeschreven moesten we ruim een uur wachten op de counselor (degene die mijn vakken regelt, de decaan in Nederland). Dus besloten Marilyn en ik om alvast schoolspullen te kopen. Toen we weer op school waren bleek dat ik niet echt een keuze meer had qua vakken aangezien de school al 4 weken begonnen was. Ik kwam dus uit op US history, US government, Physics, Math, English en Design in mixed media. Een lastig pakket, maar ik zou het gaan proberen. Ik hoefde de rest van de dag niet naar school aangezien ik de hele ochtend bezig was met alles in orde maken.

Dinsdag begon mijn carrière op Bonita Vista High School (BVHS). 's Ochtends gingen Gaelle en ik met een echte Amerikaanse schoolbus naar school. Dit was ook een hele ervaring. Ik was ontzettend zenuwachtig, vooral voor de pauzes. De gehele dag werd ik door de leraren voorgesteld aan elke klas en iedereen was erg geïnteresseerd in mij en Nederland. Ik kreeg soms wel echt hele domme vragen zoals 'Do you know what an Iphone is?', 'Is Holland near The Netherlands?' en 'What is Holland?' Amerikanen zijn nogal wereldvreemd dus. Ik was door 3 mensen gevraagd om bij hun te komen zitten in de pauze, dus dat was heel fijn. Aan het einde van de dag bleek dat mijn rooster toch wel erg pittig was, mede door de taal. Marilyn bood me daarom ook aan om weer met mij naar school te gaan om m'n vakken te veranderen. Dit ging gelukkig sneller dan ik dacht en sommige vakken hoefde ik niet eens omdat ik die al in Nederland heb gehad. Mijn nieuwe rooster is dan ook US government, Math, English, Comprehensive health, Earth sience en Design in mixed media. De rest van de week ben ik met dit rooster naar school gegaan. Oh en voor de mensen die zich af vragen of het echt zo gaat zoals in films? JA. Er zijn echt groepjes tijdens de pauzes, ze serveren echt pizza's en hamburgers tijdens lunch en als er een game is lopen de football players echt in hun shirts rond op school.

Ik begin langzamerhand aan mijn nieuwe leven te wennen, maar alles is zo anders. De mensen zijn anders, Amerikaanse tieners zijn totaal anders en het is moeilijk om vriendinnen de vinden dus ik zit nu nog bij Gaelle en haar vriendinnen in de pauzes. Ik hoop dat ik snel m'n draai vind en eigen vriendinnen maak, maar dit zal wel wat tijd kosten.

Ik ben deze week ook voor het eerst uit eten geweest hier in de USA, bij Miguel's een mexicaans restaurant. Het was ontzettend lekker en ontzettend veel. Wat mij nog het meest verbaasde is dat als je je glas half leeg hebt, er alweer een nieuw glas op tafel komt 'Free refill'. Dit weekend staan er een aantal leuke dingen op de planning. Ik ga morgen (zaterdag) naar m'n eerste football game en daarvoor gaan we bbq'en. Zondag gaan we met onze regio coördinator van Ayusa naar LA! Om 8 uur 's ochtends rijden we richting Los Angeles en dan gaan we naar het strandhuis van een nichtje op Venice Beach. Gelukkig hebben we maandag nog om bij te komen van een druk weekend omdat het Labor Day is zijn we namelijk vrij.

Op naar week 2!

Heel veel liefs,

Marisa

P.S. Ik wil jullie ontzettend bedanken voor alle lieve reacties. Ook al reageer ik niet op alles, ik lees het wel allemaal!

Hello Bonita California

The day before

Vrijdag ochtend werd ik vroeg wakker om de laatste inkopen te doen. Ik wist nog niet precies wanneer ik zou vertrekken maar ik wist dat het snel zou zijn. Hier kwam al gauw verandering omdat ik werd gebeld door Travel Active met de vraag of ik morgen (zaterdag) samen met Vera zou willen vliegen of op dinsdag alleen. De knoop moest snel door worden gehakt dus ik heb 10 min. later terug gebeld dat ik de dag daarna wel zou willen vertrekken. Het was een hectische dag met veel 'laatste keren'. Gelukkig konden mijn lieve vriendinnetjes allemaal nog even langs komen en heb ik een fantastisch old skool vriendenboekje gekregen. Bedankt meiden!

Dat was een korte nacht. De laatste douche genomen en spullen gepakt en op naar schiphol. Na wat gedoe heb ik samen met Sanne een ander Nederlands meisje kunnen inchecken en heb ik afscheid moeten nemen van iedereen. Door de paspoort controle en nog even een saucijzenbroodje naar binnen proberen te werken. Aangekomen bij de gate kwam de security check, jeetje wat een gedoe zeg. Me hele handbage over hoop omdat ik m'n laptop eruit moest halen en allemaal enge vragen. Daarna nog door de hypermoderne scan en ja hoor het bleek dat ik toch geen bommen en drugs bij me had. Dat kon ik ze ook nog wel vertellen.

In het vliegtuig zat ik in het midden van het midden, als je begrijpt wat ik bedoel. Geen fijne plek dus maarja even doorzetten. Toen we eenmaal de lucht in waren en ik het vriendenboekje open deed en de brief van mn moeder las kwam pas het besef. WAT GA IK IN GODSNAAM DOEN?! Daar kwamen de tranen. Die moesten toch een keer komen? Dit gevoel werd al gauw overspoeld met vermoeidheid en ik viel al snel in slaap. Het eten was verschrikkelijk vies maarja je moet toch iets binnen krijgen.

Eenmaal geland kwam de gevreesde overstap. Ik had 2 uur overstaptijd in Chicago en ik had al gehoord dat dat heel krap zou zijn omdat ik door de douane moest waar iedereen door heen moet. Ik racete het vliegtuig uit en stond daarna nog ruim een half uur in de rij voor de douane. Daar zat toch een chagerijnige vent. Hij was net begonnen met werken omdat ik zijn eerste ''klant'' was maar ik had medelijden met de mensen die aan het einde van zijn werkdag zouden komen... Na de douane gauw door om m'n andere vlucht te halen. Daar raakte ik toch wel flink in de stress omdat bleek dat ik met de trein naar de andere gate moest. Wat een gedoe zeg. Toen ik eindelijk aankwam bij m'n gate begon het te onweren en te regen in Chicago. De vlucht werd uiteindelijk 4 uur vertraagd, my luck.. In t vliegtuig werd ik ook nog eens hartstikke misselijk dus ik was er alweer helemaal klaar mee. Eindelijk geland, ongeveer 24 uur nadat ik wakker werd om naar Schiphol te gaan. Gelukkig stonden Jim, Marylin en Gaelle mij daar met een grote glimlach op te wachten. Na een kennismaking met Frances (de moeder van Jim die ook bij ons woont), de honden en korte tour door het huis gauw naar bed.

Vandaag

Vannochtend ben ik rond 8 uur wakker geworden en heb ik meteen eeen aantal kado's gegeven aan iedereen en ze waren er allemaal ontzettend blij mee. Daarna stond een dagje San Diego Zoo op het programma. Samen met de dochter van Jim en Marylin, haar man, kinderen, Gaelle en Leane een meisje uit Zuid Afrika gingen we opweg naar de Zoo. Jezus, dat is zo typisch Amerikaans groot inlcusief ijsberen en panda's. Eenmaal thuis gingen we met Jim opweg naar Sprouts een 'farmers' supermarkt om fruit te kopen. Ja, ik ben in een van de goede amerikaanse gezinnen beland waar ze fruit heel belangrijk vinden. Ik mocht dan ook alles uitkiezen wat ik wilde. Nu zit ik thuis op de bank deze blog te typen. Morgen ga ik voor het eerst naar school en daar heb ik stiekem wel zin in. Ik ben erg benieuwd hoe het allemaal gaat. Het voelt al redelijk als thuis aan omdat iedereen heel lief en gastvrij is.

Ik heb ondertussen al wel wat typische Amerikaanse dingen gezien. Zo gebruiken alle Amerikanen die ik tot nu toe heb gezien alleen maar Apple dingen. Iedereen had wel een Iphone of Ipad bij zich. Erg trots allemaal op hun export product. Maar als ik dan in 't vliegtuig een Amerikaan 'Big Brother' zie kijken op z'n Ipad met op de aftiteling John de Mol, moet ik stiekem wel een beetje lachen.

Zo, deze blog is wel weer lang genoeg geweest. Als je m'n adres wilt hebben om bijvoorbeeld kaartjes of pakketjes te sturen, stuur dan even een mailtje of laat een reactie achter dan stuur ik die even.

Heel veel liefs,

Marisa

Na veel donder, bliksem, hagel en regen komt zonnenschijn!

Woensdag avond 20/08/2014

Nadat ik bij mijn peettante langs was geweest om haar te feliciteren, kroop ik thuis lekker in m'n bed. Ik zat klaar voor de marathon van criminal minds. Van die marathon kwam uiteindelijk niet veel terecht want rond kwart over 9 ging de huistelefoon. Ik had geen zin om op te nemen want ja, waarom zou het nu wél Travel Active zijn? Toen ik beneden de deur open hoorde gaan begon m'n hart sneller te kloppen. M'n broer riep m'n naam en ik wist niet hoe snel ik naar beneden moest stormen. Ik rukte de telefoon uit m'n vaders handen en toen hoorde ik aan de andere kant; Hoi Marisa, met Marjolein van Travel Active. Ik heb goed nieuws voor je. Nog voordat Marjolein verder kon praten barstte ik in huilen uit. Ik werd oppeens uit een diep dal getilt en zag de zon weer schijnen. Mijn droom zou werkelijkheid worden. Marjolein vertelde mij dat er een zogenaamde 'Double Placement' voor mij was. Dit houdt in dat je geplaatst wordt met een jongen of meisje uit een ander land. Ik was gekoppeld met een meisje uit Spanje. Ik zei natuurlijk meteen ja en ik heb snel de formulieren ondertekend en terug gestuurd. Zodra alles was verwerkt zou ik meer nieuws krijgen over mijn plaatsing. Ik heb die nacht natuurlijk geen oog dicht gedaan...

Donderdag 21/08/2012

Donderdag (vandaag) ging in een stroomversnelling voor mij. Ik moest oppeens van m'n luie kont afkomen en mij gaan voorbereiden op een groot avontuur. Ik ben op m'n vespa'tje gesprongen en meteen de nodige dingen gaan kopen. Ik wist van anderen dat je meestal pas 's avonds gebeld zou worden, maar ik had het toch te druk met stressen dus de tijd vloog voorbij. Na het eten snel naar Alkmaar om een koffer te kopen want ja, die had ik nog niet omdat ik hier totaal niet op voorbereid was. Toen ik thuis kwam zag ik dat ik al wat gemiste oproepen had. SHIT! Gelukkig duurde het wachten niet lang en kreeg ik Marjolein weer aan de telefoon. Zij kon mij nu meer vertellen over mijn plaatsing.

Ik ben geplaatst in CA-LI-FOR-NIA GURLSSSSS. Oké California dus!!!!!!!!!! Ja sorry dat kan ik nog steeds niet normaal uit m'n mond krijgen. Ik kom te wonen in het plaatsje Bonita (Dat klinkt zo lekker tropisch!) ongeveer 20 min. van San Diego af en dichtbij Mexico. Ik ga daar 10 maanden verblijven bij Marilyn en James mijn gast ouders van 65 en 68. Ze zijn beide gepensioneerde docenten en houden van reizen en allerlei creatieve dingen. Helemaal mijn match dus! Ze hebben 4 honden. 4? Ja echt 4! Voor de honden liefhebbers onder ons 3 Labradoodles en 1 Boston terriër. Ze hebben daarnaast ook nog elk jaar puppies en de moeder van James woont ook bij hun thuis. Een gezellige boel dus. Ik weet zeker dat ik het onwijs naar m'n zin ga hebben bij ontzettend lieve mensen. Samen met m'n Spaanse gastzusje Gaelle ga ik naar Bonita Vista High School een school met ongeveer 3000 studenten. TALKING ABOUT BIG! Alles zal nu nog sneller gaan dan ik dacht want Travel Active wil dat ik het liefst zaterdag a.s. al vertrek aangezien mijn school al is begonnen. Maar daar hoor ik morgen meer over.

Het is een beetje een gaotische blog maar dat komt omdat het zo ook in mijn hoofd gaat nu. Bedankt voor alle steun de afgelopen tijd en de lieve woorden en berichtjes. Dat doet me echt heel goed!

Dikke knuffel,

Marisa

P.s. Wil jij niks missen van mijn avontuur? Meld je dan aan voor de mailinglijst dan krijg je een mailtje zodra ik een nieuwe blog heb geplaatst.

Machteloos..

En dan is het zo ver. Ik heb net een mailtje gekregen van Travel Active waarin staat dat het niet goed gaat met de plaatsingen en dat er dus een reële kans bestaat dat niet alle studenten worden geplaatst. Het voelt als een keiharde klap in je gezicht. Ik voelde het aankomen maar als het je echt wordt verteld komt het zo veel harder aan dan je verwacht. Alles is zo oneerlijk. Ik heb mij optijd aangemeld vorig jaar met de gedachte dat er dan genoeg tijd zou zijn om een gastgezin te vinden voor mij. Blijkbaar dus niet. Het voelt allemaal nog oneerlijker wanneer je weet dat mensendie veel later waren dan jij nu al lang en breed in Amerika zitten. Ik gun het iedereen echr van harte, maar het is zo oneerlijk. Travel Active kwam in de mail meteen met alternatieven en ik moet voor de 18e doorgeven wat ik wil. Ik wil en kan daar nu nog helemaal niet over na denken. Ik wil maar 1 ding, waar ik me nu al een jaar op aan het voorbereiden ben, en dat is naar Amerika. Ik ben op dit moment echt ontroostbaar en ik weet even niet meer wat ik moet doen.

Een dag vol emoties

Hallo lieve lezers, Vandaag was een dag vol emoties, ik zat in een rollercoaster met mn gevoelens. Het voelt daarom goed hier nog even een blog over te schrijven. De dag begon heel vroeg om 5 uur 's ochtends ging de wekker. Samen met m'n moeder ging ik opweg naar schiphol om de eerste groep uit te zwaaien. Een aantal van m'n vriendinnen gingen samen met de andere Amerika studenten op weg naar New York, en ik wilde graag dit eerste afscheid mee maken. Ik had mezelf belooft me groot te houden, maar dit ging al snel mis. Zodra ik de groep zag staan en een van de ouders van de meiden naar me toe kwam lopen hoe dapper ze het vond dat ik daar stond, en dat ze zo hoopte dat ik ook snel wat hoorde, prikte de tranen alweer achter m'n ogen. Wat had ik graag bij die meiden gestaan om samen met hun naar New York te gaan. Bij de laatste knuffels hield ik het dan ook niet meer droog (net zoals nu). Maar wat ben ik blij voor die meiden die nu daar zijn of die al zekerheid hebben dat ze gaan. Ik gun niemand namelijk mijn situatie. Ik vind het steeds moeilijker om over mijn situatie te praten, gewoon omdat ik al 7 maanden hetzelfde moet zeggen. Ik hoop dat mijn omgeving daar ook rekening mee kan houden, want achter deze glimlach schuilt nog meer verdriet. Ik ben wel ontzettend dankbaar dat ik dit (hopelijk) mag mee maken. En dat mijn ouders en de rest van mijn omgeving mij onvoorwaardelijk steunt. Zo, alles weer van me afgeschreven. Slaap lekker iedereen, ik ben moe van deze emotionele dag. We wachten gewoon weer verder... Veel liefs, Marisa

The start of something new

Lieve Lezers,

Hier volgt een update vanaf het begin van mijn avontuur tot nu. Dit omdat reismee een storing had waardoor al mijn berichten zijn verwijderd. Als je mij al vanaf het begin volgt kun je door scrollen naar het einde, daar staat een nieuw verhaal.

De zomer van 2013- YES! Ik ben over naar m'n examenjaar, het jaar waarin al mijn opgedane kennis eruit moet komen. Ik moet namelijk slagen, brrr.. Ik wil er nog even niet aan denken. Maar wat nou als alles zo goed loopt en dat ik dan uiteindelijk slaag, wat dan? Ik ben graag goed voorbereid en ga daarom alvast maar even kijken voor eventuele opleidingen. Eigenlijk wil ik daar nog helemaal niet aan denken, van scholier naar student. Ik wil nog zo graag zo veel van de wereld zien voordat ik weer de boeken in duik. Na wat googlen kwam ik terecht op de site van Travel Active. Nog even wat doorklikken en daar was het dan, het High School programma in Amerika. De perfecte oplossing voor mij. Tja, en nu nog mijn ouders overtuigen, want het is nog al een investering. Ik was stomverbaasd toen mijn ouders mij vertelde dat zij het een heel goed initatief vonden. En al gauw werd het oktober...

Oktober 2013- Samen met mijn moeder en Willem vertrok ik richting Soestduinen. Tijd voor de informatie bijeenkomst van Travel Active over het High School programma. Wat een informatie allemaal, maar wat klinkt het allemaal leuk. Een jaar bij een gastgezin wonen in een ander land en nieuwe vrienden maken op school. Gelukkig schetste de dames van Travel Active ook een heel realistisch beeld van wat er allemaal op je af zou komen. De woensdag na de bijeenkomst schreef ik mij in. Er moest een heel groot pakket ingevuld worden om toegelaten te worden tot het programma, doktersverklaringen, schoolverklaringen, informatie over mijzelf en voor mijn potentiele gastgezin. Al snel volgde een interviewbijeenkomst om mij nog eens grondig te testen.

December 2013- Op 9 december kreeg ik een mailtje van Travel Active met het goede nieuws dat ik geaccepteerd was voor het High School programma door hun en hun partnerorganisatie in Amerika, Ayusa. Ze zouden vanaf dat moment keihard opzoek gaan naar een gastgezin voor mij, maar Travel Active wees mij er meteen op dat het gemiddeld 3 maanden duurt voordat je een gastgezin hebt. Stiekem wist ik al vanaf het begin dat ik daar flink boven zou zitten omdat ik nou eenmaal allergieën heb waardoor ik bijvoorbeeld niet met katten in een huis kan wonen.

Dagen werden weken, en weken werden maanden - Ondertussen had ik veel contact met een aantal meiden die hetzelfde avontuur aan gaan als mij. Zij hadden allemaal al snel een gastgezin, waardoor het wachten voor mij nu wel een beetje aan mij begon te knagen.

Juni 2014- IK BEN GESLAAGD! Yes, het is me gelukt. 2 dagen na dit goede nieuws stond de laatste voorbereidingsbijeenkomst van Travel Active op mij te wachten, samen met 90 andere studenten kregen we veel informatie over het vertrek en dingen waar je wellicht tegen aan kunt lopen tijdens je High School jaar. Voor mij voelde deze dag erg dubbel, aan de ene kant heb je er onwijs veel zin in en sta je in de startblokken om te vertrekken, aan de andere kant is voor mij nog helemaal niks zeker. Ik heb geen gezin, dus waar moet ik me eigenlijk op voorbereiden als nog niks zeker is?

En nu zijn we aanbeland in de tegenwoordige tijd. Het is 24 juli en ik heb nog steeds geen gastgezin. Ik wacht nu ruim 7 maanden en ik heb nog niks gehoord. Momenteel ben ik kruipende uit een diep dal waar ik de laatste paar dagen in heb gezeten. Ik was erg verdrietig, teleurgesteld en misschien ook wel een beetje boos. Waarom word ik niet gekozen? Is er iets mis met mij? Wat maakt het dat andere binnen een maand te horen krijgen dat ze een gezin hebben en dat ik al 7 maanden wacht? Al deze vragen spookten door mijn hoofd. Ik kreeg ook veel vragen van omstanders 'Heb je nou al eens een gezin?' deze vragen versterkten dit gevoel alleen maar. Het is moeilijk, en niemand zal echt weten hoe dit voelt, maar het is nou eenmaal zo en ik kan er niks aan doen. Gelukkig heb ik ook hele lieve meiden om mij heen die mij af en toe een lief berichtje sturen zoals dit berichtje dat ik laatst van Colet (een mede Amerika student) heb gekregen:

Maris, blijf alsjeblieft doorzetten, deze ervaring is je zo erg gegund en dat wachten op een gastgezin is echt verschrikkelijk, en ik heb geen idee hoe het is om zo lang te mo3ten wachten :( Maar je bent echt een geweldige meid en ik kan me niet voorstellen dat mensen jou niet in huis zouden willen nemen! Je verdient het heel erg om dat ene geweldige gastgezin te krijgen, en voor je het weet sta ook jij te stressen omdat je niet weet welke spullen je in je koffer moet stoppen! Het komt echt goed lieve Maris, en als jij er geen vertrouwen meer in hebt dan zijn er hier nog 8 anderen die er wel vertrouwen in hebben!

Dit soort berichtjes doen mij heel goed en trekken me weer even uit dat zwarte gat, samen met het telefoongesprek dat ik laatst had met Lana van Travel Active. Ik heb weer hoop en wacht het gewoon weer af. Ik laat alles nu op me af komen, ik ben klaar voor vertrek, mijn visum is geregeld dus ik wacht gewoon op dat telefoontje...

P.s. Wil je niks missen van mijn avontuur? Meld je dan aan voor de mailinglijst. Zo krijg je een mailtje wanneer ik een nieuw verhaal heb geplaatst. Als je al was aangemeld moet je dit opnieuw doen :)

Fijne dag iedereen!

Liefs,

Marisa

Updaten

Hallo lieve lezers,

Aangezien het al een tijd geleden is en ik veel vragen krijg over mijn Amerika avontuur heb ik besloten om jullie even te updaten.

Het is ondertussen alweer meer dan 4 maanden geleden dat ik geaccepteerd werd door ayusa. Travel Active vertelde dat het gemiddeld 3 maanden duurt voordat er een gastgezin voor je is. In mijn geval wist ik al meteen dat ik ruim aan die 3 maanden zou komen aangezien ik verschillende allergieën heb, die het moeilijker maken om een gastgezin te krijgen. Maar Travel Active verzekerde mij dat dit wel goed moest komen. Ik wacht nu dus nog steeds op een gastgezin, en hoop wel dat dit snel zal komen. Dan heb ik eindelijk zekerheid over waar ik zal zijn over een paar maanden.

Ondertussen ben ik nu druk bezig met het leren van mijn examens, want ja, zonder havo diploma geen Amerika.. Dit is wel een goede afleiding voor het lange wachten. Ik heb me ook al ingeschreven bij Inholland Haarlem voor een leuke opleiding mocht mijn avontuur toch niet door gaan en anders voor als ik terug kom.

Ondanks dat het allemaal nog onzeker is, heb ik aan dit avontuur wel al een groep super lieve en gezellige meiden/vriendinnen over gehouden. Bedankt meiden!

Ik hoop jullie nu genoeg geïnformeerd te hebben, en nu maar hopen op een gastgezin!

Liefs, Marisa

The next step..

Hallo iedereen,

Ik wist dat het (hopelijk) zou gebeuren. Maar ik had niet gedacht dat het zo snel zou gaan. Ik heb gister een berichtje van travelactive gekregen dat ik jawel, GEACCEPTEERD ben! De partner organisatie Ayusa gaat nu opzoek naar een gastgezin voor mij. Dit duurt gemiddeld 3 maanden, dus ik moet nu nog wel even wachten. Maarja, ik ben blij dat het allemaal zo snel en voorspoedig is verlopen. Ook wil ik bij deze al mijn lezers en lezeressen hele fijne dagen wensen en een gelukkig nieuw jaar! Maak er wat moois van!

Liefs,
Marisa