Being golden feels good

Hallo lieve iedereen,

Daar ben ik weer, terug van weggeweest!

Wat is er in de afgelopen 3 weken sinds mijn laatste blog weer ontzettend veel gebeurd: nieuwe steden bezocht, een ziekenhuisbezoek en een nieuwe sport. Tijd om jullie weer bij te praten dus!

Mijn schoolweken beginnen als heel normaal te voelen. Ik zeg heel normaal, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Ik heb maandag van 3 tot 6 les, dinsdag en donderdag van half 2 tot half 5 en op woensdag van 3 tot half 5. Het slaat helemaal nergens op, maar het went wel heel snel. Ondanks zoveel vrije tijd sta ik elke dag toch om 9 uur op om enigszins een ritme aan te houden.

In de tweede lesweek van school vond ook een ‘’involvement fair’’ plaats. Daar stonden alle clubs waar je je voor in kan schrijven om bezig te blijven en nieuwe mensen te leren kennen naast het gewone school leven. Het is bizar om te zien waarop sommige clubs gebaseerd zijn. Zo is er bijvoorbeeld een ‘Pro life club’ waarbij mensen die tegen abortus zich verzamelen en hier wekelijks over praten. Daarnaast zijn er ook wat minder heftige clubs zoals de Harry Potter club, Hiking club, bloemen en planten club, retro club en rugby club. Dit is maar een kleine selectie van alle opties die er zijn. Eigenlijk kan je het zo gek niet bedenken of het is er. Ik heb mij uiteindelijk opgegeven voor een sorority, dans audities en ik ben gevraagd om mee te spelen in een voetbal team. Hier later meer over..

Op donderdag besloot ik samen met 2 andere internationals om naar de Black Student Organization meeting te gaan omdat ze een film zouden draaien waar ik veel over had gehoord. Get Out maakte de verwachtingen waar en was een van de meest bizarre films die ik ooit heb gezien. Het feit dat we met allemaal donkere Amerikaanse studenten keken maakte het alleen maar leuker. Er werd volop meegeleefd en gepraat wat onwijs hilarisch was om te zien.

Op vrijdag ben ik samen met m’n huisgenootjes een traditie gestart die tot op heden nog wordt voortgezet: pasta eten bij een kraampje op de farmersmarket. De eigenaar kent ons ondertussen ook goed en het is fijn om eens wat anders te eten dan het flauwe schoolvoedsel. Ook besloot ik op vrijdag om Jenna, een van mijn huisgenootjes, voor het eerst mee te nemen naar een feestje. Mijn huisgenoten zijn totaal niet van het feesten en uitgaan, maar Jenna was toch wel benieuwd naar wat zich allemaal afspeelt buiten de campus ’s avonds. Het was dan ook wel een grappig gezicht dat een Nederlands meisje die net 3 weken in het land is een Amerikaans meisje die in de regio is opgegroeid bij de hand neemt om naar een feest te gaan. Ondanks dat het feest weer plaatsvond in de zweet kelder hebben we een onwijs leuke avond gehad.

Op zaterdag ben ik Jenna mee naar haar huis gegaan om vanaf daar in een andere auto naar New York te stappen. Jenna haar zusje (17) ging namelijk samen met een vriendin naar een concert in de stad en Jenna en haar moeder zouden haar brengen en Jenna vroeg of ik ook mee wilde. Ik hoefde daar niet lang over na te denken. Altijd een reden om naar New York te gaan toch? Jenna moest als grote zus met haar zusje mee naar boven om kleren uit te zoeken en 10 seconden kwam haar zusje gillend naar beneden gerend om aan hun moeder te vertellen dat Jenna voor het eerst uit was geweest. Het was onwijs grappig om te zien hoe de familie daar op reageerde. Jenna haar ouders zijn heel anders dan de standaard Amerikaanse ouders die vaak best wel streng zijn. Haar ouders en zusje bedankte mij voor eeuwig dat ik Jenna eindelijk had meegenomen naar een feest. Nou je raad het al, ik kwam niet meer bij van het lachen en Jenna had een gezicht als een tomaat.

Dat verschil in visies van ouders is al zichtbaar als je kijkt naar mijn huisgenoten. Alex haar ouders zijn streng gelovig en zijn tegen interraciale huwelijken. Alex durft daarom ook niet te vertellen dat ze een stiekem relatie heeft met een donkere jongen want de kans dat ze dan verbannen wordt uit de familie is vrij groot. En over drank en feestje hoef je al helemaal niet te beginnen. Het tegenovergestelde van Jenna haar ouders die vragen of ze dronken was en mij bedanken dat ik haar had meegenomen naar een feest…

Oké genoeg filosofie. Terug naar New York. We hebben een paar uur doorgebracht in de stad terwijl Jenna haar zusje bij het concert was. Lekker rondgewandeld op Times Square en gegeten bij Shake Shack. Jenna haar moeder was ook goed vermaak en moe maar voldaan kwamen Jenna en ik rond 2 uur ’s nachts weer terug in onze kamer.

Op maandag had ik een meeting bij de sorority waar ik me voor had ingeschreven. Een sorority is eigenlijk een soort van studenten organisatie voor vrouwen. Het was onwijs leuk om te zien hoe dat allemaal in zijn werk gaat en wat voor band deze meiden met elkaar hebben. Helaas heb ik me door andere verplichtingen weer moeten uitschrijven, maar het was heel leuk om te zien hoe erg dit leeft onder studenten op een Amerikaanse universiteit.

Op donderdag iets minder leuk nieuws. Na al 4 dagen te hebben rondgelopen met constante hoofdpijn en nekklachten besloot ik naar de dokter op campus te gaan (ik heb er toch al dik voor betaald dus waarom niet even heen). In overleg met de verpleegster en mijn moeder is er toch besloten om naar het ziekenhuis te gaan om te kijken of er niet iets verkeerd zit in mijn nek. Dit is uiteindelijk ook een heel avontuur gebleken. Julia en Alex, mijn huisgenootjes waren zo lief om mij meteen die avond naar de eerste hulp te brengen omdat er eigenlijk geen andere mogelijkheden zijn om op een andere manier een dokter te zien.

Na 3 uur te hebben gewacht in de wachtkamer tussen de schreeuwende baby’s werd ik eindelijk geroepen en op een ziekenhuisbed in de gang gezet omdat alle kamers bezet waren. Mijn bloeddruk werd voor de 100^e keer gemeten en na nog een uur gewacht te hebben kwam de dokter langs en besloot om mij eerst een ‘’migraine cocktail’’ te geven om te kijken of dat zou aanslaan. Ik had vlak daarvoor verteld aan Alex en Julia dat ik prikken totaal niet chill vind en toen mij verteld werd dat ik medicijnen zou krijgen begonnen ze direct te smoesen onderling. Toen ik vroeg wat er aan de hand was vertelde ze me dat ik in ieder geval niks zou proeven van de cocktail. Op dat moment begreep ik de hint nog niet… Na nog een uur gewacht te hebben was ik er klaar mee en had ik alle toeters en bellen afgedaan en was ik klaar om weg te gaan. M’n huisgenootjes besloten dat het toch wel handig was om dit eerst te melden en op dat moment kwam de zuster er aan met wat naalden en plakkers.

Mijn migraine cocktail moest dus via een infuus worden ingebracht… Alles viel op dat moment op zijn plek en m’n huisgenootjes kenden me al zo goed dat ze niet hadden gezegd dat ik een infuus zou krijgen omdat ze anders al wel hadden ingeschat dat ik het ziekenhuis al lang was uitgelopen. Onder lichtelijke dwang werden de medicijnen een voor een toegediend. Waar ik bij het eerste medicijn volledig in de lach schoot en niet meer bijkwam viel ik bij de tweede binnen 10 seconden in slaap. Na 1,5 uur werd ik wakker gemaakt door de arts die kwam vragen hoe het met me ging. Het enige waar ik op dat moment aan kon denken is het feit dat ik terug naar m’n kamer wilde. Ik zei dan ook maar dat het goed ging en de zuster kon me loskoppelen en dat betekende het einde van mijn Amerikaanse ziekenhuis avontuur. Eens en nooit meer.

Om half 7 liepen we het ziekenhuis in en rond half 2 ’s nachts liepen we weer naar buiten. Onderweg naar huis heb ik Alex en Julia nog even getrakteerd op een maaltijd bij een diner omdat iedereen ondanks het tijdstip toch wel trek had in een goede maaltijd.

Op vrijdag hebben we natuurlijk weer pasta gehaald en heb ik het vooral heel rustig aan gedaan omdat m’n lichaam nog best wel van slag was van wat er die avond daarvoor allemaal was gebeurd. Die avond kwam Sara in onze woonkamer gezellig een film kijken en hadden we allemaal lekkere dingetjes gehaald om er een leuke meiden avond van te maken. Want de volgende dag stond er weer een druk programma op de planning.

Op zaterdag vertrok ik namelijk voor een dagtripje naar Philadelphia. Er is een club, ja daar hebben we ze weer, die tripjes organiseert voor 10$ naar diverse steden in de omgeving. Je krijgt hiervoor een busreis en je kan dan de hele dag doorbrengen op een manier zoals jij wilt. Mensen die mij goed kennen weten wel dat ik niet graag onvoorbereid op pad ga en ik had daarom al een leuke wandelroute gevonden langs alle toeristische trekpleisters van de stad. Sara, Vyoma en Pauli besloten om mee te gaan en het was ontzettend leuk om zoveel te kunnen zien in 1 dag. We besloten ook om met zijn vieren een fiets te huren om op die manier toch nog iets sneller de stad te ontdekken. Dit bleek al gauw een heel slecht idee te zijn geweest omdat de andere 2 meiden toch te bang waren om lekker door te trappen tussen het drukke verkeer.

Na de lunch, die uiteraard bestond uit een Philly Cheesestake, besloten we om op te splitsen. Daaruit blijkt ook maar weer eens het cultuur verschil tussen verschillende landen. Waar Sara en ik (de Nederlanders) graag het tempo er in houden begonnen onze internationale studenten uit het zuiden steeds meer achter ons aan te sjokken. We besloten dan ook dat het beter was om op te splitsen.

Samen met Sara ben ik daarna nog richting het huis gegaan waar de Amerikaanse constitutie is ondertekend en wat dus eigenlijk het begin is geweest voor de Verenigde Staten. Na een lange rij kwamen we eindelijk met de gids aan in de ruimte waar alles is gebeurd. Precies 10 seconden hebben we binnen gestaan tot een klein Amerikaans rotkind besloot om aan het brandalarm te trekken. Grote paniek natuurlijk en dat was dus het einde van onze tour. Ik had natuurlijk niets voor niets zo lang in de rij gestaan dus ik besloot nog gauw even 20 foto’s te schieten. Eenmaal buiten besloten ik en Sara nogmaals wat fietsen op te pikken en we hebben heerlijk door de stad gecrost totdat het tijd was om terug te gaan. Moe maar voldaan kwamen we weer terug in Kutztown.

De afgelopen week ben ik door een groep benaderd met de vraag of ik bij hun in het team wilde komen voetballen. Er is namelijk een soort van competitie gaande tussen verschillende teams met zowel jongens als meiden op de universiteit die kleine wedstrijdjes tegen elkaar spelen door de weeks. Op maandag stond onze eerste wedstrijd op het programma en eigenlijk zag ik er heel erg tegenop. Ik kende namelijk helemaal niemand uit het team, maar Alex had mij gepusht om toch gewoon te gaan. Onder lichtelijke dwang van Alex vertrok ik dan ook met lood in mijn schoenen richting het voetbal veld. Al snel kwam ik er achter wie mijn team was en vroegen 2 mensen toch maar om mijn naam..

Sara, Alex en Chris zaten op de tribune om mij aan te moedigen. Tijdens de rust stond het 1-1, maar het andere team was duidelijk sterker. Met vol goede moed werd ik in de tweede helft rechtsvoor gezet. Ik voetbal al 9 seizoenen met veel plezier en heb welgeteld 1 keer gescoord. Tijdens een aanval zag een mannelijke teamgenoot op het laatste moment dat ik vrij stond en tegen zijn grote ego in besloot hij de bal af te spelen. Zonder erbij na te denken haalde ik uit en tot mijn grote verbazing belandde de bal in het net. Onwijs blij en verrast rende ik terug naar onze eigen helft. Onderweg besloten een aantal van mijn teamgenoten dat het misschien toch wel handig was als ze mijn naam kenden en na de nodige complimenten vroegen ze een voor een om mijn naam. Lekker typisch weer.. Uiteindelijk werd de eindstand 3-1 en was ik onwijs blij dat Alex mij zo had gepusht om toch te gaan! Morgen staat de volgende wedstrijd op het programma en daar heb ik onwijs veel zin in ?.

Nu zijn we alweer bij afgelopen weekend beland. Donderdagavond werd Alex opgehaald om een weekend thuis door te brengen en Jenna was aan het werk. Julia en ik besloten dan ook om samen wat gezelligs te doen en wat is er nou gezelliger dan op de bank Finding Dory kijken? Niks natuurlijk! Zo gezegd, zo gedaan.

Vrijdag hebben we ’s middags eerst pasta gehaald en daarna hebben we egg day oftwel Equinox gevierd. Dat is de dag waarop de dag en nacht even lang horen te zijn. Op deze dag is het blijkbaar mogelijk om een ei rechtop te laten staan. Ik wist hier niks van, maar voor mijn huisgenoten was dit een big deal. Omdat Alex er niet was besloten we haar te facetimen zodat we allemaal tegelijk onze eieren konden gaan balanceren. Het zal er voor buitenstaanders vast bizar uitgezien hebben, maar we namen onze taak erg serieus en het was een succesvolle egg day met 9 rechtopstaande eieren.

’s avonds besloten we om naar Mainstreet te gaan om een ijsje te halen. In een hele typische Amerikaanse retro diner werden de meest gekke ijsjes geserveerd en het ene bolletje dat ik had kreeg ik al niet eens op. Die avond kwamen Jenna en Julia op het idee om mij mee te nemen naar een Keltisch festival op zaterdag. Het was namelijk family day op zaterdag wat inhoudt dat alle families van studenten welkom zijn op campus. En aangezien Jenna en Julia nu mijn familie zijn besloten we om gezellig wat met z’n drieën te doen. Het was heel grappig om te zien hoe groot de Ierse en Engelse gemeenschap hier is. Na een hete (32 graden!) maar gezellige dag was ik op tijd terug om naar de Football wedstrijd te gaan van de Kutztown Golden Bears.

Ik besloot om samen met mijn m’n Amerikaanse vriendinnetje Kat te gaan. Ik heb Kat leren kennen via het international office omdat zij vanaf januari zal gaan studeren op Inholland Haarlem als study abroad minor. We hebben een onwijs goede klik en omdat ik haar waarschijnlijk veel dingen in Nederland ga laten zien, wilde zij mij meenemen naar de football wedstrijd. Het was weer even inkomen maar al snel begreep ik het spelletje weer en viel er veel te juichen want we wonnen met 41 – 21 van Millersville University. Het is trouwens een bizar goede week voor de eerste dagen van de herfst. De hele week wordt de 31 graden al aangetikt. Gelukkig heeft mijn gebouw goede airconditioning, dit in tegenstelling tot de Freshman die langzaam dood aan het gaan zijn in hun kamers deze dagen.

Het is nu zondag avond en ik ga straks avond eten. Ik heb de hele middag zitten werken aan huiswerk en andere taken die gedaan moesten worden in de dining hall. De mensen die hier werken denken vast dat ik geen leven heb aangezien ik al de hele middag op dezelfde plek zit, maar het was een productief dagje. Ik kan straks vol goede moed beginnen aan een nieuwe schoolweek met morgen meteen weer een voetbalwedstrijd.

Mijn verhalen worden altijd toch weer langer dan gepland, maar dat komt vooral omdat er zo veel gebeurd haha. Ik hoor graag of jullie het nog interessant vinden of graag wat meer inside informatie over de lessen etc. willen. Ik schrijf hier niet zo veel over omdat dit vaak gewoon hetzelfde is. De weekenden zijn de dagen waarop ik op avontuur ga.

Gefeliciteerd! Je hebt het einde van m’n blog gehaald! Ik hoop dat het niet al te vermoeiend was en ik zie graag je reactie in de box hieronder tegemoet.

Liefs,

Marisa

My life as a Golden Bear

Hallo lieve volgers,

Daar ben ik weer! Ik had me voorgenomen om al eerder een blogje te schrijven, maar helaas is het daar door de hectiek van de afgelopen weken niet van gekomen. We gaan natuurlijk gewoon weer vrolijk verder waar mijn vorige blog is geëindigd. Dit is nu alweer bijna 2,5 week geleden... De tijd vliegt nu al! Stiekem gebruik ik nu ook alweer Word om mijn Nederlandse spelling en grammatica te checken, want dat gaat ook met grote stappen achteruit..

Mijn laatste en enige dag in New York heb ik toch nog vrij gemotiveerd doorgebracht. Ik heb mijn koffers bij de balie achtergelaten en ben vanaf het hotel richting Central Park gelopen om alles eens rustig te bekijken. Ik heb ruim 1,5 rond gelopen en veel foto’s met mijn beste vriend, de selfiestick gemaakt. Daarnaast heb ik uiteraard ook lekker afgezaagd een hotdog besteld en die op een bankje in het park opgegeten. Daarna via Fifth Avenue terug gelopen om vanaf mijn hotel met een Uber naar het busstation te gaan waar ik de bus naar Pennsylvania pakte.

Nu zullen jullie vast denken, maar hoe zit het nou met die Indiase vliegtuigvriendin van je? Naja, dat is typisch Amerikaans afgelopen: veel praatjes, maar er komt uiteindelijk niks van terecht. Gelukkig heb ik dit tijdens mijn vorige exchange avontuur al geleerd over dit bijzondere volk. Dus ik hou net zo veel rekening met hun als zij met mij (lees: weinig).

Een aantal maanden geleden heb ik via Facebook een Nederlandse vrouw, Kim, gevonden die precies tussen New York en Kutztown University (KU) inwoont. Kim had heel lief aangeboden dat ik een nacht bij haar kon logeren en dat zij de volgende dag zou regelen dat ik bij universiteit zou komen. Zo’n aanbod sloeg ik natuurlijk niet af en zoals afgesproken stond Kim mij na een vrij snelle busreis op te wachten in Easton. We hebben die avond samen gegeten met haar Amerikaanse man, zoon en Nederlandse moeder die op dat moment ook op visite was. Ik had een heerlijke slaapplek en de volgende dag bracht John mij naar Kutztown.

Onderweg naar de universiteit vertelde John mij al dat ik midden in ‘’Amish country’’ zou zitten. Hoe dichterbij we kwamen hoe meer ik hem geloofde. Grote uitgestrekte groene velden met hier en daar een klein boerderijtje. Zijn verhalen werden pas echt waargemaakt toen we voor een stoplicht stonden en er een groepje Amish vrouwen in hun traditionele kleding overstak. Ze bestaan dus echt! Ik ben heel benieuwd wat ik nog meer tegen ga komen dit semester, want als ik John zijn verhalen moet geloven moet het gekste nog komen..

Eenmaal bij de universiteit aangekomen ontmoette ik een deel van de andere internationale studenten en de medewerkers met wie ik al maanden contact heb gehad over mijn voorbereidingen. Het was heel gek om eindelijk gezichten bij de e-mails te zien en de campus überhaupt. John reed mij en al mijn spullen richting mijn thuis voor het komende semester: University Place. UP bestaat uit kamers met een gedeelde woonkamer, 4 aparte slaapkamers en 2 badkamers op een ideale locatie naast de South Dining Hall, de plek waar je 24/7 onbeperkt en gratis eten kunt halen. Nadat we alle spullen naar binnen hadden gebracht was het tijd om afscheid te nemen en echt alleen het avontuur te gaan beginnen.

Kim en John, ik weet niet of jullie toevallig ook meelezen met mijn blog, maar ik wil jullie ook via deze weg nogmaals in het zonnetje zetten. Jullie hebben geen idee hoeveel jullie goede zorgen voor mij hebben betekend!

Vanaf zondag stond de hele week in het teken van allerlei introducties. Ik zal jullie niet gaan vervelen met een dag tot dag planning, maar de introductie week bestond uit een pizza diner, diverse tours over de campus, kennismaking met alle verschillende faciliteiten, minigolven en ijs eten en als klap op de vuurpijl een baseball wedstrijd! Het was onwijs leuk om op die manier samen met alle andere internationale studenten kennis te maken met de campus en de omgeving. De internationale studenten komen trouwens uit allerlei verschillende landen, denk hierbij aan: Turkmenistan, Denemarken, India, Nieuw-Zeeland, Bangladesh, Peru, Servië, Canada, Duitsland, Ecuador, Zuid-Afrika, Argentinië, Brazilië en de Dominicaanse Republiek. Ik ben er vast nog een aantal vergeten, maar je kan je wel voorstellen dat het een dolle boel was.

Ook hebben we een tripje gemaakt naar Target omdat alle kamers nog heel erg kaal aanvoelden. Gelukkig had ik van mijn team Knutschfleck super leuke foto’s gekregen die nu aan de muur hangen, van de poesjes een enkelbandje die ik al vanaf het begin van mijn avontuur om heb, van de LSVV Dames spelletjes om mijn skills hoog te houden en ze na de winterstop in de kantine gewoon weer in te maken en van mijn lieve Mel een onwijs leuke kaart die staat te pronken op mijn kast. Mijn 3 huisgenootjes zijn allemaal kunst studenten en Julia, een van mijn huisgenootjes kwam dan ook de eerste dag aan met een plantje en een zelfgemaakt schilderij met de tekst: She believed she could, so she did. Zo heb ik van een kale en kille ruimte toch wel een beetje mijn eigen plekje weten te maken.

De bedragen die een Amerikaanse student per jaar moet betalen zijn gigantisch en eigenlijk ook wel belachelijk. Ik en velen met mij hebben zich altijd afgevraagd waarom dit zo bizar hoog is aangezien het lesniveau nou ook niet zo denderend is. Ik heb het antwoord! Alle, soms belachelijke, maar ook wel leuke service punten die ze hebben. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een eigen politiebureau, een psycholoog, een half ziekenhuis, een sportschool waar menig bodybuilder jaloers op is, huiswerk begeleiding, gratis groepslessen in de sportschool en honden therapie waarbij studenten met honden kunnen knuffelen om van hun school stress af te komen. Ja je gelooft het bijna niet, maar het is toch echt zo. Wat je maar wilt, alles is hier aanwezig! Ik heb me dan ook voorgenomen om van zo veel mogelijk van deze services gebruik te maken aangezien ik er nu toch al voor betaald heb..

Het eerste weekend op campus stond in het teken van ‘’move-in day’’. Dat is een dag waarop alle Freshman (de eerste jaars) samen met hun halve familie de campus komen overnemen om naar hun kamers te gaan verhuizen. Het was op zijn zachts gezegd een bizarre vertoning. Moeders die hun kinderen niet los kunnen laten, vaders waarbij het zweet op hun voorhoofd staat van het sjouwen, broertjes en zusjes die als pak ezels worden ingezet en opa’s en oma’s die er zijn voor om het beeld materiaal te schieten en het moment te vereeuwigen.

Jenna en Julia, 2 van mijn huisgenootjes hadden daarom ook maar voorgesteld om die dag ergens anders te ontbijten. Ze namen me mee naar ‘’The Frying Dutchman’’ een kakelverse donutboer. Lekker stevig ontbijtje op de lege maag. Ik wist niet dat Nederlanders ook donuts konden maken, maar deze Dutchman kon dat zeker. Zo huppa uit de machine in de olie en daarna je favoriete topping erop. Het was heftig, maar wel heel lekker. Wat mij trouwens ook opvalt is dat deze omgeving ook wel Pennsylvanian Dutch Country wordt genoemd. Om iets speciaal te maken wordt er dan ook al snel ‘’Dutch’’ bijgeplakt. Wat voor mij als echte Dutchie hilarisch is om te zien.

Op maandag de 28^e was het tijd voor mijn eerste les op een Amerikaanse Universiteit. Naja, dat was tenminste wat ik dacht. Marketing Management stond op het programma en na een korte uitleg van 15 minuten over wat het vak inhield stonden alle studenten op en waren ze vertrokken. Pas toen de laatste student de deur uit liep durfde ik m’n spullen te pakken, want ik wachtte eigenlijk op het moment dat ze zeiden dat het een grapje was, maar nee. Dit is dus blijkbaar heel normaal hier. De eerste week wordt gezien als ‘’add and drop week’’. Dat houdt in dat er eigenlijk geen lessen worden gegeven maar meer korte informatie over het vak zodat de studenten zelf kunnen bepalen of ze de les willen houden of willen laten vallen. Daarnaast vond mijn docente het ook nog wel belangrijk om mee te geven aan de studenten hoeveel werk ze zouden moeten verrichten voor welk cijfer. Voor een A zou het handig zijn als je je boek koopt en naar de les komt. Voor een B hoef je alleen naar de les te komen. Als je met een C ook oké bent kan je gewoon in bed blijven liggen tijdens de lessen en dan komt het blijkbaar ook wel goed. Tja, wat moet ik hiervan zeggen? Amerikanen…

In mijn Cultural Elements of Geography les werd de vraag gesteld of iemand wist WAT Denemarken was. Ik heb hierin WAT dikgedrukt, niet omdat ik agressief ben, maar gewoon om te laten zien dat dat echt de vraag was. Toen na 5 minuten nog niemand het antwoord wist, heb ik maar mijn mond opengetrokken. Wat een vertoning zeg… Ik zat dan wel tussen allemaal eerstejaars, maar als je op een universiteit kan belanden hoop ik toch echt wel dat je weet dat Denemarken een land is. Maar ja, ook dit was weer een momentje van amusement voor me.

Voor mijn New Media and Communication les is het belangrijk om een Twitter account met meer dan 10 volgers de hebben en om het spel World of Warcraft te downloaden. Ik heb helaas mijn 4^e vak, Introduction to International Studies, nog niet gehad omdat de docent nog even een vakantietje had geboekt, maar gezien mijn andere vakken verwacht ik hier ook niet al te veel van.

Op donderdag was het tijd voor de eerste ‘’Thirsty Thursday’’. Zo worden alle studenten avonden genoemd. Aangezien veel studenten, net zoals mij, nog geen 21 zijn worden er veel huisfeesten gegeven waar je naar binnen mag als je het adres weet. Alle internationale studenten hebben vanuit verschillende hoeken adressen weten binnen te hengelen en op donderdag liepen we dan ook vrolijk met de helft van de universiteit op Main Street opzoek naar het leukste feestje. Uiteindelijk werd dit er maar één, maar wat voor één. Op 140 Main Street klopte we op een deur en met een vlug gebaar werden we naar binnen begeleid. Eenmaal binnen was het een chaos van mensen en het was al een hele uitdaging om je naar het echte feestje, beneden in de kelder te wurmen. Eenmaal in de kelder aangekomen bleek het nog erger dan wat wij boven al hadden gezien. Het zweet droop van het plafond en de muren en we begaven ons letterlijk in een menselijke sauna. Alle internationals keken elkaar aan en zonder ook maar 1 woord te hoeven wisselen begrepen we elkaars blikken en stormde we de trap weer op om frisse lucht te halen. Dit feestje lieten we aan ons voorbijgaan.

Het was echter wel heel erg gezellig op straat. Overal hingen kleine groepjes rond huizen en iedereen raakte met elkaar aan de praat. Voor de politie is het jackpot van donderdag t/m zaterdag. Elke avond kunnen ze om de 50 meter iemand oppakken als ze dat zouden willen. Het merendeel van de mensen met een borrel op is namelijk geen 21. Ook dit gebeurde helaas bij een van onze internationale vrienden, maar na een bloedtest in het ziekenhuis (ja, Amerikanen..) werd ze al snel weer vrijgelaten om haar roes uit te slapen in haar kamer. Om de avond toch nog een beetje geslaagd af te sluiten hebben we met een groepje ergens pizza gegeten.

Kuztown University wordt trouwens gezien als dry campus, dat houdt in dat er op de hele campus geen alcohol gedronken mag worden en geen drugs mag worden gebruikt. Degene die heeft bedacht dat zo’n regel gaat werken voor ruim 9000 studenten tussen de 18 en 24 jaar, heeft duidelijk onder een steen geleefd. Als je hier na 9 uur een rondje om de campus doet heb je net het gevoel alsof je in Amsterdam bent. De geuren komen vrij goed overeen..

We zijn alweer beland bij afgelopen weekend. Mijn 3 huisgenootjes, Jenna, Julia en Alex zijn al vanaf hun eerste jaar goede vriendinnen en zij hebben mij vanaf moment 1 al opgevangen als één van hun. Jenna had mij daarom ook al meteen het eerste weekend uitgenodigd om samen met de anderen naar haar camper te gaan in Delaware. Het was namelijk Labor Day weekend en dat houdt in dat we op de maandag een extra dagje vrij waren. Ik hoefde hier uiteraard niet lang over na te denken en met z’n vieren stapten we vrijdag middag in de auto richting Rehoboth Beach. We hebben lekker geshopt, spelletjes gespeeld, heerlijk gegeten, de zonsopgang bekeken en vooral heel veel gelachen. Om onze prille, maar speciale band te vieren hebben we in een heel klein boetiekje allemaal dezelfde ring gekocht zodat we altijd kunnen terug kijken naar dit bijzondere weekend.

Toen we zondag middag terug kwamen op campus had ik niet veel tijd om uit te rusten, want een van de internationale studenten had weer een adresje gekregen voor een ‘’day party’’ van 4 tot 8. Om het Amerikaanse uitgaansleven onder de 21 toch nog een kans te geven besloten we de stoute schoenen aan te trekken en maar eens te kijken hoe het eruit zag. Eenmaal aangekomen moesten we weer een kelder in, dit keer een veel betere kelder. Het licht stond aan, er was geen zweet op de muren, je had ruimte om te dansen en niet te vergeten: om te beerpongen! We hebben onwijs leuk gekletst met mede studenten en veel nieuwe vrienden gemaakt. Ons beeld van Amerikaanse feestjes is wel weer wat bijgesteld. Het gene wat mij wel is opgevallen tijdens deze feestjes is dat bijna niemand onder de indruk is of snapt wat ik bedoel als ik zeg dat ik uit ‘’The Netherlands’’ of ‘’Holland’’ kom. Als ik echter vertel dat ik uit Amsterdam kom wordt ik bijna omhelsd uit enthousiasme. Amerikaanse studenten zijn onwijs onder de indruk van Amsterdam omdat daar ‘’alles mag’’ en zodra ze het weten wordt je gebombardeerd met vragen of alles echt zo is als de verhalen.

Het is nu dinsdag avond, kwart voor 12 om precies te zijn. Mijn tweede schoolweek is net begonnen, maar ik heb het gevoel alsof ik al zoveel dingen heb meegemaakt. Ik heb dan ook maar de helft van mijn ervaringen kunnen opschrijven in mijn blog, omdat het gewoon te veel is om op te noemen! Ik ga daarom mijn best doen om wekelijks een kortere blog te schrijven, zodat het voor jullie als lezers ook nog leuk blijft.

Ik heb trouwens net mijn eerste groepslessen in de sportschool erop zitten: dansles en bodypump. Ik ben van plan om minimaal 3 keer per week een les te volgen om zo een beetje de balans te kunnen vinden tussen het Amerikaanse leven en een gezond gewicht. Ja mam, je kan trots op me zijn!

Zo, ik ga er maar weer eens een eind aan breien. Ik hoop dat de blog enigszins een vorm van logica in zich had, want in mijn hoofd ging het weer alle kanten op. Zoals ik al zei ga ik voor mijn volgende weer wat beter mijn best doen.

Bedankt voor het lezen en jullie horen snel weer van me!

Liefs,

Marisa

Hello New York City

Daar zijn we weer.. Terug in het land dat mij zoveel nieuwe ervaringen heeft gebracht 3 jaar geleden. Het land waar ik dingen heb gedaan die ik nooit zal vergeten en waar ik hoop dit semester nog veel meer aan toe te voegen.

Even terug naar woensdag 16 augustus. Toen gaf ik een afscheidsfeestje, eigenlijk zoals ik het zelf noemde een 'See you later borrel'. Een gelegenheid om alle feestjes die ik het komende semester ga missen alvast even te vieren. Zeer geslaagd al zeg ik het zelf, want wat was het druk! Vriendinnen van de middelbare school, mijn voetbalteam inclusief ex-coach, vrienden van school en uiteraard mijn familie. Wat was het fantastisch om iedereen bij elkaar te hebben en te zien dat iedereen de moeite heeft genomen om toch nog even gedach te zeggen tegen mij. Door de drukte was ik helemaal vergeten om nog een bedank woordje te doen, maar bij deze: bedankt voor jullie komst lieve mensen, jullie zijn stuk voor stuk heel belangrijk voor mij.

Op donderdag heb ik de laatste dingen ingepakt (met veel hulp van mama, dankjewel!) en hebben we nog een afscheidsdiner gehad bij De Kolenist. Voordat vrijdag voor de tweede keer ''de grote dag'' aanbrak.

Vrijdag ochtend was het zover, om half 10 stapte ik in de auto om mijn geliefde Langedijk voor 4,5 maand achter te laten. Op Schiphol stond een heel uitzwaai commité bestaande uit mijn lieve Inholland vrienden. Ik werd gewezen op de rij met de ''automatische baggage check-in''. Dat houdt in dat elke kg die je te veel mee hebt, je moet betalen. Naja, de mensen die mij een beetje kennen snappen wel dat ik natuurlijk weer 2kg te veel mee had. Met lood in mijn schoenen sloot ik aan in de rij en wachtte ik op het faal moment. Net optijd kwam er een stewardess naar mij gelopen: ''Je vader gaf aan dat je voor het eerst vliegt en hij heeft liever dat je bij een balie incheckt dus loop maar even met mij mee.'' Ik kon gelukkig nog net optijd mijn lach inhouden en liep grijnzend langs mijn vader. Hij weet wel hoe je dingen moet regelen hoor... Met een lieve glimlach sloot ik aan in de rij bij de balie en gelukkig kon de stewardess het waarderen en checkte ze mijn koffer van 25,5kg zonder problemen in.

De reis kon beginnen. Toen ik achterin het vliegtuig plaatsnam kwam er een Indiaas meisje naast me zitten die meteen een gesprek begon. Zij studeert namelijk al 3 jaar in Pennsylvania en kwam net terug van een bezoek aan haar familie in India. Veel dingen gemeen en dat hield het gesprek gaande. De service in het vliegtuig was fantastisch en 3 films later landde we alweer op JFK airport. De mensen die ook naar de VS zijn geweest weten dat je eerst door de customs & boarder patrol moet. Dat houdt in dat je je visum en alle bijbehorende papieren moet laten zien die aantonen dat je het land in mag. Precies dat laatste bracht mij een nieuw avontuur. Toen ik na lang wachten bij de balie aankwam bleek dat ik 1 papier niet mee had, die wel nodig was. Ik raakte meteen lichtelijk in paniek en zag mijn USA 2.0 avontuur al aan mijn neus voorbijgaan. Gelukkig wist de vrouw mij gerust te stellen en zei dat ik alleen maar even mee moest voor een interview in een hokje. Eigenlijk kon ik daar ook wel om lachen omdat ik dat soort dingen altijd op tv zie, maar nooit gedacht dat ik daar zou belanden. Zat ik dan tussen de drugs smokkelaars, illegalen en gelukszoekers. Een meisje uit Langedijk die een papiertje was vergeten. Gelukkig gaf de officer mij na een kort gesprekje een waarschuwing ipv een boete van $580.

Samen met mijn Indiase vriendin nam ik een Uber naar mijn hotel midden in Midtown Manhattan. Eenmaal daar kwam ik er pas achter hoe vermoeid ik was. Na nog wat problemen met mijn koffer openmaken heb ik de moed verzamelt om toch nog even de stad in te gaan. Alle plannen die ik in het vliegtuig uit mijn informatie boekje had gehaald konden van de tafel. Ik besloot alleen om naar Times Square en Broadway te gaan. Eenmaal daar aangekomen was ik wel onder de indruk maar gewoon te moe om alles goed te beseffen. Een snelle hap bij Shake Shack, terug naar het hotel lopen, douchen en naar bed.

Vannochtend ben ik heel vroeg wakker geworden en besloot ik maar meteen een plannetje te maken, maar nog steeds rustig aan want eigenlijk heb ik helemaal geen zin om van alles te bezoeken. Dit ook omdat ik weet dat ik nog terug kom naar de stad als mijn ouders me komen bezoeken. Ik heb vanmorgen een ontbtijtje gehaald op z'n Amerikaans: een bagel met creamcheese en een koffie to-go bij de koffie zaak om de hoek. Ik denk dat dit verhaal op de mooiste plek ooit is getypt. Ik zit namelijk op het terras bovenop mijn hotel in hartje New York. Ik ga proberen een fotootje erbij te plaatsen, maar het is natuurlijk nooit zo mooi als in het echt.

Ik ga nu nog even genieten van mijn smoothie en het uitzicht. Misschien straks nog even brunchen met m'n Indiase vriendin en daarna pak ik de bus richting Pennsylvania.

Het avontuur is weer begonnen, en hoe?! Het was een vlammende start en hopelijk het begin van een heel mooi semester.

Liefs, Marisa

Marisa in Amerika 2.0

Hallo lieve lezers,

Tijd om Marisa in Amerika weer nieuw leven in te blazen. Marisa in Amerika 2.0 dit keer. Wat is het onwijs gek om alle verhalen van ruim 2 jaar (!) geleden weer terug te lezen.

Zonder enig idee wat me toen te wachten stond heb ik mijn koffers voor 10 maanden gepakt om daar in een gastgezin te gaan wonen en naar een Amerikaanse High School te gaan. Ondertussen zijn we alweer ruim 2 jaar verder en is er veel veranderd. Ik studeer in Haarlem, heb veel nieuwe mensen leren kennen, Marilyn en Jim zijn vorig jaar naar Nederland gekomen om een weekje te kijken hoe mijn Nederlandse leven eruit ziet en nu sta ik op het punt om weer een nieuw avontuur aan te gaan.

Terug naar het land dat een bijzonder plekje in mijn hart heeft veroverd. Vanaf het begin van mijn opleiding wist ik dat ik de mogelijkheid zou krijgen om in het derde jaar weer een half jaar in het buitenland te gaan studeren. De DUO lening werd afgesloten en ik kon beginnen met sparen voor een nieuw avontuur. In februari mochten we als studenten een voorkeur geven aan een partner universiteit in een bepaald land. Ik kon moeilijk onder stoelen of banken schuiven dat de Verenigde Staten bij mij weer op nummer 1 zouden staan. Na lang wachten werd pas aan het begin van de zomer duidelijk dat ik vanaf augustus zou mogen beginnen aan Kutztown University in Pennsylvania.

Ondertussen ben ik veel beter voorbereid dan mijn vorige avontuur. Visum in de pocket, tickets geboekt en klaar om te gaan. Op vrijdag 18 augustus vlieg ik voor een semester naar de States. Ik zal eerst een dagje in New York doorbrengen voordat ik doorreis naar de campus waar ik zal gaan wonen gedurende mijn 'study abroad' periode.

Ik ga de komende paar maanden weer onwijs hard mijn best doen om de blog bij te houden zodat jullie niks missen van mijn Amerika 2.0 avontuur. Voor nu ga ik aan mijn laatste werk week beginnen en de koffers van zolder halen.

Tot snel!

Liefs, Marisa

P.s. Voor nieuwe lezers: je kunt je aanmelden voor de mailinglijst. Zo krijg je op het moment dat ik een nieuw verhaal post meteen een melding zodat je niks mist!

Powderpuff, Keezen, Dansen en nog meer gezelligheid.

Natuurlijk weer veel te laat, sorry lieve iedereen, maar de laatste weken in de US zijn redelijk chaotisch. Er is veel gaande en weinig tijd om een prachtig verhaal voor jullie te schrijven. Zitten jullie er klaar voor? Daar gaan we dan!

Dinsdag 6 april gingen we weer vol tegenzin naar school, de nacht was erg kort omdat we ’s avonds laat pas thuis kwamen van het vliegveld. Het was natuurlijk weer even wennen om naar school te gaan maar we hebben gewoon doorgebikkeld. Door de gedachte dat ik nog maar een paar weken te gaan heb op Bonita Vista High School geniet ik nu nog meer dan ooit te voren. Ik kan wel uitgebreid mijn schooldag beschrijven in de blogs, maar dan weet ik zeker dat je bij de interessante stukken ligt te slapen. Ik zal even kort uitleggen hoe mijn dag er voornamelijk uit ziet door de week. Rond 10 over 6 sta ik op en begin in me klaar te maken voor de schooldag. Rond kwart over 7 lopen we naar de busstop en rond kwart voor 8 worden we op school afgezet. Op school wachten we tot kwart over 8 tot de eerste bel gaat. Mijn eerste les is Engels, daarna heb ik biologie. De rest van de dag krijg ik nog US Government, Design in Mixed Media en US History. Soms krijg ik een lift van vrienden maar normaal moet ik na mijn laatste les nog een uur wachten op de schoolbus. Op vrijdag doe ik dit meestal bij Starbucks, maar omdat ik geen geldboom heb wacht ik de rest van de week gewoon op school bij mijn favoriete lerares. Rond 4 uur ben ik dan eindelijk thuis en dan gaat de ‘’chil mode’’ aan. Af en toe nog een beetje huiswerk, maar natuurlijk niet te veel want dat hoort niet bij mijn idee van chillen. De week van 6 april stond vooral in het teken van afscheid nemen van een heleboel puppies. Het was bij elke puppy weer even slikken. In 8 weken tijd bouw je een speciale band op met die kleine beestjes. Ik voelde me als een moeder waarvan de kinderen werden weggenomen. Helaas moest ik gewoon accepteren dat aan alles een einde komt… Gelukkig hebben we nog 4 honden die al een hand vol zijn.

De week van 13 april stond gewoon weer in het teken van school. Dinsdag was een speciale dag. Onze school was geselecteerd voor een programma genaamd: ‘Every 15 minutes’. Dit is een programma dat maar op een aantal scholen in California wordt gegeven en daarom was Bonita ontzettend trots dat ze het dit jaar mochten doen. Het doel van dit programma is om jongeren in te laten zien wat er gebeurd als je met drank op achter het stuur gaat zitten. Het leek allemaal zo echt, dat het bij veel leerlingen en docenten een gevoelige snaar raakte. Op de parkeerplaats van de school stonden 2 op elkaar gebotste auto’s en een aantal geselecteerde leerlingen mochten meespelen. Aan het einde van het hele gebeuren waren er 3 politie auto’s, een brandweer wagen, een ambulance en een lijkwagen. Op woensdag werd de zogenaamde ‘’begrafenis’’ gehouden. Niemand had verwacht dat dit zo emotioneel zou zijn. Ik kan er niet heel veel over zeggen aangezien het echt heel veel was, maar door verschillende speeches en een hele hoop tranen is mij wel duidelijk geworden dat drank en rijden niet samen moet en kan gaan! Wil je meer informatie over dit programma? Google dan even op; Every 15 minutes. Op youtube staan ook een aantal filmpjes. Op vrijdag kwam Ally gezellig eten en hebben we ’s avonds lekker lopen Keezen. Mijn Amerikaanse familie is bijna net zo fanatiek als mijn Nederlandse familie, dus dit staat garant voor een leuke avond. Zaterdag kwam Ally weer om de honden een knipbeurt te geven. Door de hoeveelheid honden die de familie Williams al hebben gespaard is het een stuk voordeliger om de honden zelf te knippen. Dit neemt natuurlijk wel de hele dag in beslag. Ik heb de hele dag helemaal niks gedaan. Omdat Gaelle weg ging en Marilyn en Jim mij toch even het huis uit wilde nemen, namen ze me mee naar mijn favoriete restaurant; Ono’s. Onwijs lief! Zondag gingen we gewoon verder met het niks doen, en 's avonds bleven we eten bij Kelly.

De week van 20 en 27 april waren ‘’block schedule’’ weken. We hadden gekke roosters, die voor mij wel heel gunstig waren. Op verschillende dagen mocht ik later naar school komen en eerder weg. En zeg nou zelf, wie wilt dat nou niet?! Precies, dat dacht ik ook. Op maandag schreef ik mij in voor powderpuff. Powderpuff? Ja, powDerpuff. Powderpuff is een football wedstrijd waarin de meiden American Football gaan spelen, en de jongens gaan cheerleaden. Aangezien football iets typisch Amerikaans is, wilde ik deze kans natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Elke dag stond er een training op het programma, waarin de jongens ons alle ins en outs moesten leren. Voor de kenners; ik werd ingedeeld als O-line en D-line, jaja ik mocht mensen gaan beuken. Omdat de training nog niet genoeg was die dag, gingen Ally, Marilyn en ik na het eten nog 5 miles lopen in een park met de honden. Op woensdag kregen we het nieuws dat de powderpuff meiden een dansje moesten gaan doen bij de laatste assembly die vrijdag. Ja hallo? Ik had me toch opgegeven om meiden omver te rennen en niet om een dansje te doen voor de hele school. Maar goed, het leven is vol verrassingen, dus ook ik stond die vrijdag op het podium. We zouden niet doorgaan bij So You Think You Can Dance, maar we hebben ons best gedaan. Na de laatste assembly drong het tot me door dat het tijdperk van laatste keren nu echt is aangebroken. Die gedachte gaf me wel echt een rot gevoel. 9 maanden geleden waren er alleen maar eerste keren, en nu sta ik alweer met 1 been in Nederland. Alles is zo dubbel, ik wil naar huis om mijn Nederlandse leventje weer op te pakken, uit te gaan met m’n vriendinnen, de 3^e helft te vieren in de voetbal kantine, en al het Nederlandse eten weer naar binnen te schuiven. Maar aan de andere kant moet ik een heel leven achter me laten, alles wat ik zojuist heb opgenoemd moet ik hier weer achter laten. Ik probeer me er mentaal al een beetje op voor te bereiden, maar ik wil er eigenlijk nog helemaal niet aan denken.

Op zaterdag werd het voor mijn gevoel toch wel tijd om eens naar prom jurken te kijken. Prom is nog wel wat ver weg, maar ik ben liever goed voorbereid want ik weet ondertussen hoe snel de tijd hier gaat. Na veel passen, en een kritisch oog van Leané, Marilyn en Abby, besloten we een gele jurk van JC Penney mee te nemen. Ik was er nog niet helemaal zeker van dus besloten we de zoektocht op zondag voort te zetten. Dit keer met een ander gezelschap, maar wel een betere uitkomst. Ik heb mijn droomjurk gevonden. Ik hou het nog even geheim hoe die eruit ziet, maar ik ben er onwijs blij mee!

De week van 27 mei kregen we de kans om een film te zien in de bioscoop die pas op 22 juni uitkomt. Omdat Jim als vrijwilliger bij de politie werkt, kreeg hij gratis kaartjes. De film heet Spy, en wees maar alvast enthousiast want dit is er eentje die je niet wilt missen. Onwijs grappig, droge humor, de nodige dosis scheldwoorden en lekker Amerikaans. Jeetje, we zijn alweer aangekomen bij dit weekend. Vrijdag hebben we lekker uitgebreid gegeten en gezellig bijgepraat. Zaterdag kwamen Ally en Leané mij en Gaelle ophalen om naar Ocean Beach te gaan. Ik heb daar een afspraak gemaakt voor mijn verjaardags kado, en we gingen lekker uit lunchen bij het beste burger restaurant in San Diego. Daarna stond het veel belovende football toernooi op het programma. De zenuwen gierden door m’n lijf toen ik voor het eerst het veld op rende. De eerste wedstrijd was tegen onze rivaal school, Eastlake. Er stond veel druk op deze wedstrijd omdat de het de jongens nooit gelukt was om hun te verslaan. Laat dat maar aan de meiden over, want wij versloegen de Eastlake Titans met 14 – 8. De finale speelden we tegen thuis team Olympian. Met hulp van de scheidsrechter wisten hun het duel naar zich toe te trekken en verloren wij de wedstrijd. Met opgeheven hoofd verlieten we het veld, want ons doel was bereikt; Eastlake verslaan! Het was onwijs gaaf, en ondanks dat ik er wat schrammen en pijntjes aan over heb gehouden, had ik dit voor geen goud willen missen.

Het is nu zondag avond, en bijna tijd om naar bed te gaan. We hebben Ziva, onze jongste hond, vandaag voor het eerst meegenomen naar het honden strand. Het was onwijs leuk om al die honden zo rond te zien rennen door het water. Toen we thuis kwamen hebben we haar ook meteen onder de douche gestopt. Nu moe, maar voldaan zit ik een vaag programma te kijken en het laatste deel van mijn blog te typen.. Ik gun iedereen de gave om net zo te genieten van het leven als ik nu doe. Het is zo fijn om terug te kijken op een dag, week, periode of zelfs jaar en te denken: wat heb ik het toch goed, wat heb ik toch veel leuke dingen mee gemaakt en vooral wat ben ik blij dat ik leef!

Daarmee wil ik deze blog graag afsluiten, slaap lekker en ik spreek jullie snel!

Liefs,

Marisa

Cruise verslag

De titel zegt eigenlijk alles over het verhaal, dit is mijn dagboek van de cruise.

De zaterdag voordat we vertrokken, begonnen we lekker rustig. Marilyn, Ally en ik lieten onze voetjes lekker verzorgen en een nieuw lakje erop. In de middag werd de eerste puppy opgehaald. Dit was wel even slikken, aangezien Kiwi (nu Spiceboy, ja echt…) heel geliefd was. Ik weet zeker dat hij in goede handen is en nu vrolijk rond loopt in zijn nieuwe huis in Texas. Terwijl ik mijn koffer aan het inpakken was, keek ik ondertussen de wedstrijd Nederland – Turkije. Tja, laten we het daar maar niet over hebben. Een vriend van Jim bracht ons naar het vliegveld en we waren al gauw geland bij onze tussenstop in Phoenix. We moesten daar 4 uur wachten op onze vlucht naar Orlando. Gaelle en ik hebben deze tijd vooral opgevuld met mensen kijken, en Nederlands praten. M’n moeder had me een flinke dosis tijdschriften gestuurd en Gaelle had veel plezier in het zoeken naar de langste Nederlandse woorden. Als ze ze dan had gevonden, kwam de uitspraak.. Aan die G moeten we nog wel even werken.

Omdat onze vlucht zo vroeg was hadden we nog een halve dag voordat we op het schip konden. Nadat we bij een heel klein, lokaal cafeetje wat gegeten hadden gingen we naar het Kennedy Space museum. We besloten om als eerste een film te kijken, groot succes aangezien het personeel ons moest wakker maken omdat we allemaal in slaap waren gevallen. De rest van de dag hebben we een beetje rondgewandeld, geluisterd, aligators bekeken en gezeten. Toen we weer op ons klokje keken bleek het al best wel laat te zijn, dus met gierende banden naar het schip. Eenmaal op het schip keken we onze ogen uit, het enige wat ik kon uitbrengen was ‘WOW’. De eerste middag/avond heb ik vooral besteed aan het ontdekken van het schip. Alles was zo groot en mooi.. Van Marilyn en Jim had ik al gehoord dat het diner heel sjiek lijkt, maar dat het eigenlijk 1 groot vreet festijn is. Je mag namelijk zoveel van dingen bestellen als je wilt. De mensen die mij goed kennen weten dat mijn bijnaam de toetjes koningin is, en als er dan ook nog chocolade bij betrokken is kan het voor mij niet beter. De toon was al flink gezet toen ik bij het eerste diner 4 toetjes bestelde. Je begrijpt natuurlijk wel dat ze mij aan het einde van de avond terug naar de kamer hebben moeten rollen.

De tweede dag was een dag op zee dus er waren volop activiteiten. We hebben voornamelijk rond het zwembad gehangen en de ‘Bellyflop competition’ gezien. Daarna hebben we ook nog een aantal keer trivia gespeeld, karaoke gedaan en naar een show geweest.

De derde dag kwamen we aan bij onze eerste bestemming, Labadee, Haiti. We hadden al gehoord dat dit vrij weinig voorstelde aangezien het een privé eiland is van Royal Caribbean, lekker nep en toeristisch dus. Het werd nog mooier toen we onderweg naar het ontbijt even naar buiten keken, het kwam met bakken uit de lucht. Onze eerste geplande excursie werd dan ook gecanceled, geen jetski’s. Toen het een beetje opgeklaarde besloten Gaelle en ik toch maar even het ‘’eiland’’ te verkennen. Toen we naar buiten wilden lopen werden we tegen gehouden door de beveiliging: Jullie zijn nog geen 18, dus zonder ouders mag je niet van het schip af. Ja, toen begon m’n water wel even te koken. Ouders? Waar heb je het in godsnaam over, ik ben de halve wereld over gereisd in m’n eentje, ik woon al bijna 8 maanden zonder me ouders, denk je nou echt dat ik me ouders nodig heb om me staande te houden op een PRIVÉ eiland… Naja, samen met Marilyn en Jim mochten we dan eindelijk van het schip af. Omdat we toch iets wilden doen hadden Gaelle en ik een pasje gekocht om de hele dag gebruik te kunnen maken van de Dragon’s tail coaster. Een soort achtbaan waarin je het karretje zelf moet besturen en je vlak langs de rotsen en tussen de bomen door naar beneden gaat. Onwijs grappig om te doen!

Omdat we geen activiteiten hadden gepland in Jamaica voor dag 2, en ik toch nog wat wilde doen gingen we naar de service balie. Ik wilde graag de ‘Bob Marley experience’ doen waarin je met een bus naar de plekken ging die belangrijk waren voor hem, geboorteplaats, rustplaats, ouderlijk huis, enz. Eenmaal aangekomen bij de balie hadden we nog zo’n leuk voorvalletje. Toen ik wilde boeken vertelde de man achter de balie dat ik niet mee kon omdat ik nog geen 18 was. Toen ik hem vroeg waarom je 18 moest zijn, kreeg ik een prachtig antwoord: Tja, ja, ze hebben van die groene plantjes enzo en ja dat is niet goed voor je.. Oooh, wiet bedoel je? Ja, daar mag je niet mee omringd zijn. Oh is dat zo jongeman, weetje waar ik vandaan kom? Nederland, ja Nederland, daar zijn die groene stoute plantjes gewoon legaal. Voordat ik helemaal uit m’n slof schoot van al die stomme Amerikaanse regeltjes, trok Gaelle me mee voor het diner. Na wat research te hebben gedaan besloot ik in m’n eentje de Dunn’s River falls en Inner tubing excursie te boeken.

Eenmaal in Jamaica op dag 3, viel de helft van mijn excursie in het water. Toen we bij de River falls aan waren gekomen, waren de weergoden ons weer niet goedgezind. Het duurde allemaal onwijs lang, zo lang dat we geen tijd meer hadden voor een lunch en het tuben. Helaas pindakaas, maar het waterval beklimmen was zo intens dat het ook eigenlijk wel genoeg was voor die dag. Ik ben blij dat ik het heb gedaan om op die manier nog wat toetjes te verbranden. Na nog wat souvenirtjes te hebben gekocht was het weer tijd om te gaan. Ik was zo bekaf dat ik de rest van de avond niets meer heb gedaan en vroeg m’n bed heb opgezocht.

Op dag 4 kwamen we aan in Grand Cayman oftwel de Kaaimaneilanden, en jawel.. we hadden Caribische temperaturen!! Samen met 3 andere schepen lagen we vlak voor het eiland. Met een pendelbootje werden we aan land gebracht. Naar deze dag had ik echt onwijs uitgekeken omdat mijn droom zou uitkomen. Met dolfijnen zwemmen! Met een busje werden we naar het natuurpark gebracht waar 6 dolfijnen waren. Een voor een mochten we met ze zwemmen, aanraken, en kregen we een kus van ze. Dit ging natuurlijk allemaal veel te snel, maar ik ben echt onwijs dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken! Ook moesten we tussendoor nog even een pauze nemen omdat de dolfijnen in het paringseizoen waren… Als je begrijpt wat ik bedoel. Na het zwemmen met de dolfijnen werden we met een bootje naar ‘Sting ray city’ gebracht. Dit is een soort lange zandbank waar heel veel roggen zijn. We hebben ze aangeraakt en ik heb zelfs nog een rugmassage gekregen van 1 van de roggen. Welk beautyproduct kan daar nu tegenop? Vers roggenslijm, heerlijk. We waren maar net aan optijd terug voordat het schip vertrok naar de volgende en tevens laatste bestemming; Cozumel, Mexico.

Zodra we van de boot af kwamen voelde we meteen de warme Caribische wind op ons af komen. Goed dat we voor die dag een snorkel avontuur hadden geboekt. Samen met een onwijs leuke gids, gingen we op 3 verschillende plekken snorkelen. Toen ik het water voor de eerste keer in dook was ik zo verbaasd.. het was zo helder, echt een droom. Ik heb dan ook ultiem genoten van al het moois wat er onder water te zien is. Lekker met m´n GoPro in m´n hand een echte toerist uithangen. Na het tripje besloten Gaelle en ik nog even het stadje in te gaan om wat te eten. Aangezien het onze laatste bestemming was besloten we er extra van te genieten. Eenmaal terug op het schip hebben we nog even aan ons kleurtje gewerkt in de zon en ´s avonds zijn we nog naar een spelshow geweest.

Dag 6 was een dag waarin we alleen maar gevaren hebben. Ik ben naar een gratis spa dagje geweest, heb lekker aan het zwembad gehangen en nog extra genoten van al het lekkere eten aan boord.

Omdat onze terugvlucht pas op maandag geboekt stond, hadden we nog 1 hele dag in Orlando. Marilyn en Jim hebben ons toen meegenomen naar Universal Studio´s, een super groot thema park. Het feit dat het achterkantje van m´n oorbel na de eerste achtbaan in m´n navel zat, omschrijft wel hoe heftig dit was. We hebben het ontzettend leuk gehad!

Ik kan terug kijken op een prachtige reis, waarvan ik nooit had durven dromen dat ik dit ooit zou meemaken. Ik ben een gelukkig mens. Ik hoop dat iedereen voortaan voordat ze beginnen te klagen, nadenken over hoe gezegend je mag zijn dat je gezond bent en waarschijnlijk al veel prachtige dingen hebt kunnen meemaken.

Het leven is iets heel moois!

Genieten van het leven

Hallo lieve iedereen,

Terwijl het in Nederland nog gewoon, tja, Nederlands weer is, beginnen de temperaturen in San Diego weer te stijgen. Een van de laatste dagen van de winter stond de teller op 32 graden. We konden eindelijk weer een beetje opwarmen na al die dagen rond de 20 graden, hahaha. Tegenwoordig gebruik in een notitie boekje om al mijn ervaringen bij te houden, het worden er ondertussen té veel om bij te houden. En ohja, het is SPRING BREAK! Maar nu eerst terug naar waar we gebleven waren.

Vanaf maandag stond er weer een nieuwe schoolweek op het programma. Weer hup in de gele schoolbus en op naar Bonita. Deze week stond in het teken van oefenen voor WASC. WASC is een soort van organisatie die scholen beoordeeld. Hoe beter je het doet, hoe minder vaak ze langs komen. Voor Bonita was het alweer 6 jaar geleden, dus iedereen was heel zenuwachtig. Bij alle lessen moesten we oefenen hoe we ons moesten gedragen voor als WASC kwam. Lekker Amerikaans weer, een beetje de boel lopen faken. Ja, dat kunnen ze wel.

Op vrijdag 6 maart was er weer een sushi avondje gepland. Met de immidels welbekende groep, Leane, Gaelle, Heather & Stephen gingen we op weg naar ons favoriete restaurant. Helaas hadden meer mensen dit idee, en moesten we een nieuwe tent uitproberen. Het duurde allemaal erg lang, maar daar hadden we geen probleem mee. Het was onwijs gezellig en we kregen allemaal gratis dingen door de wachttijd. Ook kwam onze school directeur binnen gewandeld met zijn vrouw. Lachend vertelde ik aan tafel dat hij mij toch niet kende dus dat ik best wel wat ongegeneerde selfies met hem kon maken. NIET DUS. Zodra hij ging zitten en onze kant op keek, begon hij uitgebreid te zwaaien en te lachen naar me. Oké… blijkbaar ben ik toch niet zo anoniem als ik dacht. Buikjes rond en gauw naar bed.

Zaterdag hebben we in de ochtend en middag vooral lekker geluierd in onze pyjama’s. Rond 5 uur kwam Leané ons ophalen omdat we downtown gingen. We maakten niet zomaar een ritje naar San Diego city, nee nee, Leané was van plan een tattoo te nemen. Dat soort sensatie wil ik natuurlijk niet missen dus we maakten er een ‘Girls of the World’ avondje van. Ally uit Amerika, Leané uit Zuid-Afrika, Gaelle uit Spanje, en ik uit Nederland. Om het Girls of the World uitje na de tattoo helemaal compleet te maken, aten we in een Afghaans restaurant. Wat was dit lekker na al dat vette, Amerikaanse eten van de afgelopen maanden! We sloten af bij een superschattig cupcake tentje dat trouwens belachelijke prijzen vroeg voor een cupcake, maarja.

Maandag was het dan zover, WASC kwam op bezoek. Wat heb ik toch gelachen maandag en dinsdag. De leraren wisten er een mooi toneelstukje van te maken. Bij US History kwam Ms. Thompson er pas later achter dat er iemand van WASC achterin de klas zat. Vanaf dat moment begon ze aan iedereen vragen te stellen over de tweede wereldoorlog. Toen kwam de vraag: Wie was er in Italië? Nou daar wist een jongen uit m’n klas het antwoord wel op: de Italianen. Ja, dit is het niveau van de high school studenten hier in Amerika..

Toen we vrijdag op school kwamen stonden er 3 politie auto’s voor de deur. Ik grapte nog tegen Gaelle dat er vandaag wat ergs zou gebeuren, ‘’something with a gun’’. Ik had al snel spijt van wat ik zojuist had voorspeld. We zaten namelijk rustig buiten aan de tafels, toen de conciërge opeens naar ons schreeuwde dat we naar binnen moesten komen. Iedereen had zich verzameld in de kantine en we mochten niet weg. Stiekem hoopten we dat we naar huis mochten, maar helaas kwam er dan toch het signaal dat we naar onze lokalen moesten. Daar kwam het hoge woord eruit over wat er aan de hand was. Via een app genaamd ‘Burnbook’ hadden 2 jongens gedreigd om in de school te gaan schieten. Via die app kan je ‘anoniem’ dingen zeggen. Natuurlijk valt dit gewoon te traceren en werden de 15 jarige jongens op vrijdagochtend uit hun lokalen gehaald. Uiteindelijk bleek dat ze inderdaad een geweer & messen op zak hadden. Ik heb mijn lesje geleerd, ik ga nooit meer zoiets zeggen hahaha. Burnbook veroorzaakte veel gedoe vrijdag aangezien mensen hele gemene dingen zeiden over elkaar. Aan het einde van de dag waren er dan ook verschillende gevechten. Iedereen was toe aan het weekend.

Vrijdag na school gingen we naar Eastlake voor de ‘little league’ wedstrijd van Ryan. Dit was echt zo onwijs schattig! Kindjes in de leeftijd van 3 t/m 5 die baseball spelen. Ze waren meer bezig met alles wat er om hen heen gebeurde en het zand was ook heel interessant. Ondanks dat hadden we ons wel vermaakt. We sloten de avond af met een diner bij Kelly thuis.

Zaterdag waren Abby & Hannah voor een dagje bij ons, gezellige maar drukke boel. Zondag wilden Marilyn, Ally, Gaelle en Leané naar Cinderella in de bioscoop. Ik had totaal geen zin in een film waarvan ik het verhaal al wist dus ik bleef thuis. Jim was ook thuis en aangezien we toch niks te doen hadden, besloten wij samen naar de film McFarland USA te gaan. Het was echt onwijs gezellig en we hebben allebei een traantje moeten laten haha. En echt (host)vader en dochter moment. Jim is echt onwijs aan ons gehecht geraakt en hij noemt ons nu ook zijn dochters. Het is zo bijzonder hoe erg je naar elkaar toe kan trekken in een jaar. Ik voel me echt een deel van de Williams family.

Het was tijd voor de laatste week voor spring break. Dit houd in dat er niet veel interessants meer gebeurd op school. Alle leraren zetten films op en de studenten lopen een beetje rond door de klas en op de campus. Wel een leuk nieuwtje: Ik heb m’n independent study class van US History afgerond! Het High School diploma komt nu wel heel dichtbij!

Ik ben nu alweer een week verder. De eerste week van spring break is alweer voorbij. We hebben op zaterdag een markt bezocht, we zijn een aantal keer uit eten geweest, hebben geshopt en hebben ons vooral voorbereid op… de cruise!! Ja lieve mensen, morgen is het zover. Morgen avond vliegen we via Phoenix naar Orlando en dan stappen we in Port Canavral op de Freedom of the Seas van Royal Caribbean. Ik ga straks beginnen met het inpakken van m’n koffer, morgen gaan we onze voeten nog even vakantie klaar maken bij de nagelsalon en zijn we klaar om te gaan. Ik zal de hele reis vastleggen met de GoPro die ik van Aron mocht lenen. Super lief!

Ik zal een week niet bereikbaar zijn, want ik ga optimaal genieten. We hebben een jetski gehuurd om de kustlijn van Haïti vanaf het water te bekijken. In Jamaica gaan we proberen een tour te regelen. In Grand Cayman gaan we met dolfijnen zwemmen en met een catamaran naar Sting Ray city, een baai in het midden van de Caribische zee waar je tussen de roggen kunt zwemmen. En aan het einde van de reis, gaan we in Cozumel met een catamaran in 3 verschillende riffen snorkelen. Ik sta bijna te springen van enthousiasme, dus ik ga deze blog snel afsluiten om m’n koffer in te pakken.

Geniet van het leven lieve lezers.

Dikke kus, Marisa

Daar ben ik weer!

Hallo lieve mensen,

Wat gaat de tijd toch snel hé. Over 4 maanden is mijn leven hier voorbij, en moet ik weer helemaal opnieuw gaan wennen in Nederland. Ik kan me niet voorstellen hoe dat zal zijn, en ik wil er eigenlijk ook nog even niet aan denken. Ondertussen is er alweer bijna een maand voorbij sinds mijn laatste verhaal. Tijd voor een update!

Vrijdag 7 februari bracht Jim mij naar Eastlake High School, daar gingen onze Bonita Vista Barons Basketball boys namelijk voor een tweede winst. Na een spanend half uur, raakten de jongens afgeleid en verloren we uiteindelijk best wel dik. En wat is de oplossing voor alles hier in Amerika? Juist, eten. Dus ik kroop bij Makena in de auto en op naar In&Out. In&Out is een van de vele Amerikaanse burger restaurants. Het speciale aan In&Out is dat ze al heel lang bestaan, en maar 3 soorten burgers hebben die dan ook tot in de perfectie zijn gemaakt. Met onze burgers achter de kiezen gingen we richting Alanna. Alanna is een vriendin van Makena die ik tot die dag eigenlijk maar 1 keer had ontmoet, maar ze had mij evengoed uitgenodigd om te blijven slapen. Het was een lekkere meiden avond met veel geroddel (waar ik overigens vrij weinig van mee kreeg, aangezien ik bijna niemand ken), eten en muziek. Rond 4 uur was iedereen eindelijk moe genoeg, en gingen we slapen. ’s Ochtends ontbeten we bij Denny’s, een Amerikaanse diner die 24 uur per dag open is. Nadat Makena mij thuis had afgezet rond 2 uur in de middag, kroop ik meteen in bed. Rond 1 uur ’s Nachts werd ik wakker gemaakt door Marilyn met het bericht dat de eerste puppy was geboren! Het was echt onwijs bijzonder om dat mee te maken. Heel veel respect voor mama hond Kenadie, die uiteindelijk maar liefst 9 keer is bevallen. 3 meisjes en 6 jongens zijn toegevoegd aan onze bijzondere familie. Zondag was zoals een zondag hoort te zijn, lekker niks doen.

De komende 2 weken waren wat korter aangezien we op vrijdag en maandag vrij waren voor presidents weekend. De week van 9 februari speelden we op dinsdag een wedstrijd tegen de christelijke high school, Mater Dei. Wow, wat zag hun campus er spik en span uit. Dat mag ook wel voor het bedrag dat scholieren moeten betalen om daar heen te kunnen. Maarja wij voelde ons wel een beetje de Ghetto school van San Diego op dat moment (wat helemaal niet het geval is hoor mensen!!). De meiden van Mater Dei zagen eruit alsof ze het heel gezellig met elkaar hadden, maar daar hield het dan ook echt op want voetballen konden ze niet. In de eerste helft stond het 8-0 voor ons en het enige advies wat we dan ook van onze coach meekregen tijdens de rust was: niet meer scoren! We gaven hun wel nog een goaltje waar ze dan ook intens gelukkig mee waren. Eindstand 8-1 voor de Bonita Vista Barons. Op donderdag was het tijd voor de return tegen Otay Ranch High School. Met temperaturen van in de 32 graden, stond er een pittige wedstrijd op het programma. Met de rust stonden we onverdiend met 2-1 achter. Ik heb onze coach nog nooit zo boos gezien, onze taak was duidelijk: winnen. Mission accomplished, we vertrokken met een 2-4 winst in de tas. Presidents weekend was voor mij heel saai, ik heb niks gedaan behalve uitslapen en huiswerk maken. Op onze laatste vrije dag vonden Marilyn en Jim dat ik er toch nog even uit moest, dus we gingen naar La Jolla en Pacific Beach. Het was niet de meest prachtige californische dag die je maar kunt wensen, maar het was leuk om weer wat nieuwe dingen te zien.

Op donderdag 19 februari stond mijn laatste voetbalwedstrijd op het programma. We mochten nog 1 keer met ons team gaan strijden voor de winst. Helaas niet voor een beker aangezien alleen Eastlake doorging naar de volgende ronde. We wonnen de wedstrijd met 2-0 en om dat te vieren namen Marilyn en Jim mij en Gaelle mee uit eten voor pizza. Ik kan terug kijken op een bijzonder en kort seizoen met voetbal. Het was intens, veel trainingen, bijzondere meiden en weersomstandigheden. Dit was absoluut een ervaring die ik nooit had willen missen. Op vrijdag was er weer een assembly in de gymzaal. Als je je had omgekleed in de zogenaamde ‘Baron Gear’ mocht je naar binnen. En zoals je je wel kunt voorstellen, heb ik daar ondertussen ook een aardige collectie van. Onze school had er weer veel werk in gestoken en daarom zijn assemblies ook echt een van mijn favoriete high school ervaringen. Met de hele school in een grote zaal juichen voor alle sport teams, elkaar uitdagen en vooral heel veel lol hebben.

Terwijl de puppies groeiden als kool, was er nog een klein jongetje weer een beetje gegroeid. Ryan, de oudste kleinzoon van Marilyn en Jim werd namelijk 5. Aangezien er flink word gewerkt aan de tuin bij Kelly en Justin thuis, werd het feestje bij ons thuis gehouden. Tja, dat feestJE werd het grooste feest wat ik ooit heb gezien voor een jochie van 5. Het thema was Ninja Turtles, ja daar ga je al, hoor ik jullie denken. Inderdaad, daar gingen we helemaal. Iedereen werd zondag ochtend aan het werk gezet en het huis werd omgetoverd tot een Ninja Turtle paradijs inclusief springkussen, snoep bar, pizza, ijsbar, schilder hoek, spelletjes hoek, en heel veel kado’s. Ja lekker Amerikaans weer.

Afgelopen week was er weer een spirit week. Elke dag had weer een thema en de dagen zagen er als volgt uit. Maandag: Music Festival Monday, Dinsdag: Beverly Hills Tuesday, Woensdag: Clash of the Classes, Donderdag: Paparazzi Thursday en zoals altijd Vrijdag: Baron Gear. Op woensdag was er ook weer een food fair. Ik weet niet of ik er al eens over geblogged heb maar dit houd in dat alle clubs van de school tijdens de lunch eten mogen verkopen om geld in te zamelen voor hun club. Daar maakt iedereen uitvoerig gebruik van en voor ons is het een leuk iets om verschillende dingen te proeven. Samen met Gaelle deelde ik een Califronia burrito, en kocht ik een lekker mango smoothie. Zo, onze school ook weer gesponsord. Op zaterdag stond Baronial op het programma, een van de dances die worden gehouden in het schooljaar. Aangezien ik 40 dollar een belachelijke prijs vind voor een feestje van 3 uur met limonade en koekjes, besloot ik thuis te blijven. Gaelle daarin tegen ging wel heen. Omdat ik thuis bleef gingen we met het gezin en Ally lekker uit eten bij Onno’s, sushi! Op zaterdag avond kreeg ik een berichtje van Nada, of ik met haar wilde afspreken op zondag. Natuurlijk! We wouden eigenlijk naar Legoland gaan omdat Nada gratis kaartjes had, maar voor het eerst zat het weer ons tegen. Het regent hier namelijk nu al 3 dagen achter elkaar en ik voel me even alsof ik weer in Nederland ben. Waar de Amerikanen het fantastisch vinden, vind ik er niks aan. Omdat het weer zo onzeker was gingen we gezellig ergens lunchen. Ja, want dat is wat je doet als je je verveelt hier in de US.

Zo, ik heb jullie weer helemaal bijgeschreven. De eerste puppies zijn verkocht, maar gelukkig mogen we ze nog ruim 4 weken bij ons houden. De tijd gaat nu nog sneller dan in het eerste semester. Over 89 dagen kan ik mijn lieve familie weer knuffelen en gaan we samen nog veel moois ontdekken hier in de States. Over 118 dagen sta ik weer met beide benen op Nederlandse bodem. Ik kan me niet voorstellen hoe dat zal zijn, en daar hoef ik voorlopig ook nog niet aan te denken. Dit is mijn thuis, I am a real California girl now.

Dikke kus,

Marisa

(P.s. ik vind het ontzettend leuk om kaartjes te ontvangen, als je een kaartje terug wilt, doe er dan even een briefje bij met je adres erop en wie weet ontvang je dan wel post uit San Diego.)